Eχω σε μια ψηλή κορφή
Το μαύρο μου δωμάτιο κρυμμένο
Απ' την κοιλιά μου τρέφεται
μ' αέρα είναι χτισμένο
Περίκλειστο παρ' όλα αυτά.
Σκιές στους τοίχους του
οι σκέψεις ζωγραφίζουν
πίνακες μεταβαλλόμενους.
Το φως στην αετοφωλιά μου λιγοστό.
Hμερο.
Καρέκλα, έπιπλο κανένα
Μηδέ κρεβάτι μηδέ τραπέζι
Το πάτωμά του σκονισμένο
κι ας είναι το ταβάνι καθαρό
μ' ένα φεγγίτη 60Χ80 ατόφιο ουρανό.
Oταν ο καιρός για καιρό άσκοπα
περνάει
απ' το μανίκι με τραβάει
τη μιλιά μου παίρνει
απ' τους ανθρώπους με απωθεί
Oταν το μαύρο μου δωμάτιο
κοντά του με καλεί
και μέσα με κρατάει
60Χ80 ατόφιο ουρανό
μες στο μυαλό μου απλώνει
ζωή μου παίρνει
σκοτώνοντάς με
με σβήνει
κι από την αρχή με διορθώνει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου