Η Αγάπη μας / Ντάση Δέσποινα

Όσα το αίμα δεν χωράει, μελάνι χύνονται.
Κόκκινο πριν - μα μαύρο στάζει.

Γιατί επέστρεψες; 

Φύγε προστάζει!

Πάνω που άρχισα να συνηθίζω 

πάνω που άρχισα να μην μυρίζω 
-σαν πεινασμένο αγρίμι-
την αγάπη μας.

Όρμάω πάνω σου να γεννηθώ - να σε γεννήσω.

Γδύνομαι μέσα σου άυλη σαρκός
(εν τω μέσω της νυκτός). 
Τα μέλη σου μέλη μου,
η απόληξη μου εσύ σε κάθε νεύρο,
απ’ το πλευρό σου φτιάχτηκα, το ξεύρω.

[ Ύστερα έγινε το φως ]

Χτυπούν τα σώματα, αλλοιώνονται, 

τόσο, που πια δεν ξεχωρίζουν. 
Μιλάω μέσα σου και με ακούω στη φωνή σου.
Σεργιάνισα στα σπλάχνα σου, 

τόσο, που τέλος φώλιασε στα χέρια μου η ψυχή σου.