Χρισσό της Ρούλας Λιάσκου

Ξανάβρα τα δρομάκια όπως τ΄ άφησα
Ήσυχα, σιωπηλά, ασβεστωμένα
Κι ο πετεινός κει στο στενό
Περήφανα το λάλησε για μένα.

Ξανάκουσα της νύχτας το παράπονο
Της χελιδόνας το τιτίβισμα σαν χάδι
Και της ελιάς το μυστικό το θρόισμα
Καθώς ερχότανε γλυκά το βράδυ

Κι ήτανε η νύχτα αγάπης κάλεσμα
είχαν τ΄ αστέρια αληθινό γιορτάσι
και την καρδιά μας την κερνούσε όνειρα
Μαλαματένιο, φεγγαρίσιο τάσι.