Δύο(2) ποιήσεις του Στέφανου Ροζάνη

γ

Μην ξεγελιέστε που μιλώ με τέτοιο πάθος
στο βάθος είμαι και γω όπως εσείς, μια θλιβερή
ασήμαντη ιστορία, μια μηχανή που τη σταμάτησαν
στην ορισμένη ώρα δίχως πολλές διατυπώσεις.

Μη με κυττάτε που μιλώ· μπορεί και να νοστάλγησα
όπως εσείς κι έκλεψα την καρδιά του διπλανού μου.

Γέλασα και παραμόρφωσα το πρόσωπό μου γιατί δε βρήκα άλλη
εκδίκηση να με γεμίσει.
Κι είναι δική μου η εκδίκηση, ολόδική μου, τώρα που τριγυρνώ
κι αναρωτιέμαι.
Θα σπάσει επιτέλους αυτό το τζάμι πότε
θα σπάσει.

Κι είναι δική μου η εκδίκηση τώρα που γίναν άχρηστα τα όπλα
γιατί δε βλέπω γύρω μου εχθρούς.
Και προσπαθώ ν’ ανάψω μια φωτιά γράφοντας ποιήματα.

δ

μονάχα πες μου εσύ τι είναι ερημιά
τι είναι κείνο που σκοτώνει περισσότερο:

ο κόσμος ή το βλέμμα που τον αντικρύζειρίζεται