έμοιαζαν
με ρόγες από σταφύλι δεν είναι μεταφορά
και στόλεγα εσύ όμως γύριζες από δω
κι από κει και σάφησα πόνεσα
και σχεδόν αρρώστησα απ΄το άχτι μου
Βρηκα παρηγοριά σε άλλη αγκαλιά
και σε ξεχασα ξαφνικά μου κτύπησες
ύστερ΄από καιρό την πορτα να μου θυμίσεις
πως σούλεγα για τις ρόγες των βυζιών σου
και πως δεν το ξέχασες
Ναι αλλά εγώ σε ξέχασα κι ήταν αυτή
η τελευταία φορα το ενταφίασμα με θλίψη
της αποτυχημένης εκείνης σχέσης
Αν και κρατιόμασταν απ΄το χέρι όλο το δρόμο
Του πεζόδρομου της λήδρας ανεβαίνοντας
Όταν πεθάνει ένας δεν ζωντανεύει με τίποτα
Έρωτας εννοώ να εξηγουμαστε
Για τους άλλους νεκρούς αγνοώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου