της Ντενίζ Παναγιωτοπούλου
Δυο εραστές
σηκώθηκαν από το κρεβάτι αργά, οι πτυχές απ΄τα σεντόνια κύματα που τους
ξεσήκωσαν, αναμετρήθηκαν μαζί τους, οι πτυχές απ΄τα σεντόνια αίματα που
καταβρόχθισαν μια νύχτα, με χάση φεγγαριού.
Δυο εραστές
άνοιξαν τα ψυγείο και στάθηκαν μπροστά του γυμνοί, δροσίστηκαν και έβγαλαν τις
γλώσσες τους κοροϊδευτικά στα παγάκια που άχνιζαν, δεν έφαγαν τίποτα πέρα από
σάρκες από τις σάρκες τους.
Δυο εραστές
τραγούδησαν δυνατά, τόσο δυνατά που κανείς δεν τους άκουσε, στήθηκαν στο
μπαλκόνι, γυμνοί και σιωπηλοί και τότε όλοι τους κοίταζαν και τραγούδησαν αντί
γι' αυτούς.
Δυο εραστές
ξεκαρδίστηκαν απ' τα γέλια, γέλασαν τόσο που στο τέλος έκλαψαν, τους τύλιξε η
μοναδιά τους σε μια κόλα χαρτί και το χαρτί ταξίδεψε και ταξίδεψε άγραφο, μέχρι
που ξεβράσηκε ο έρωτας σε μια παραλία.
Όλοι βλέπανε
το χαρτί μα κανείς δεν το άγγιζε μέχρι που χάθηκε η παραλία και κατακτήθηκε απ'
τη θάλασσα.
από τη συλλογή
Hic sunt leones,
από τις σημειώσεις μιας
παρατεταμένης εφηβείας,
2014 Εκδόσεις Όποτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου