της Μαρίας Καρδαρά
Μητέρα μου,
δε σε βρίσκω
στις ελιές και στους δρόμους.
Από το σπόρο
που έσπειρες
κόβω το
ανθάκι,
το λειώνω στα
χέρια μου
και η αφή μου
πληγώνεται.
Απόκαμα,
να χτυπώ την
απουσία σου με δάκρυα.
Και συ να μη
με ξέρεις…
Πολυπαιδεμένη,
Μητέρα μου,
ζύμωνες τα
αστέρια
να αυγαταίνει
το ψωμί μας.
Με την πούλια
άναβες το
φούρνο
πάταγες τη
λάμψη
και ανέβαινες
στον ουρανό,
να ταΐσεις τα
χαράματα
την πρώτη
μπουκιά.
Μητέρα μου,
σκόνη δεν καθόταν απάνω σου,
τον ήλιο και
τον ουρανό
έδενες στη ζωή
σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου