Σ’ ΑΦΗΝΩ ΝΥΜΦΗ

Σ’ αφήνω ω, χώρα δοξασμένη

Ελλάδα μου

Των Ελλήνων μεγάλη

Ω, χώρα του Ελύτη

Του Σεφέρη

Των κολοσσών της πλειάδας

Της ελληνικής

Του Πλάτωνα, τ’ Αριστοτέλη

Σ’ αφήνω νύμφη ξακουσμένη

Ελλάδα δοξασμένη

Η δικιά μου πατρίδα

με προσμένει.

Δύσθυμος όμως αποχωρώ

Μεμψίμοιρος, για Σένα

Ω, Πικραμένη,

Κατάντια των Σιληνών

Όχι της μυθολογίας,

Του Διόνυσου, της Ιστορίας

Φέουδο της πονηριάς

Κατάντησες,

Της αχαριστίας,

Της παγκόσμιας απληστίας.

Και τώρα αποχωρώ

Άφωνος

Άναυδος

Διαβάζοντας τις δηλώσεις

Της συναρχίας σου

Της μεικτής

Σαν να μιλάνε στον άγνωστο Δια

της εποχής

Για επιτεύξεις

Της σοβής πορείας τους

Και μένω ενεός

Άφωνος

Αποστεωμένος

Εγώ ο φιλέλληνας

ο ξένος

Σαν αποκαλούν επιτυχία

Την πύρρεια νίκη τους…

Τι ειρωνεία …!

Με τους χιλιάδες άνεργους

Σε αμηχανία.