Εχάθη το μέτρον

Σε βάθια άμετρα σαν βυθιστώ,

στοχάζομαι, της Δύσης το ποτήρι το Πικρό,

αν ήρθε πιότερο νωρίς,

απ' της Ανατολής το έμπα.

Βιαστήκανε θαρρώ να συναπαντηθούν

ο Πόθος με την Χίμαιρα,

η Εντιμότητα με την Κατακραυγή

και η Ανέμελη Νυχτιά, με το Χοντρό Χαλάζι...

Αντάμωσε η Αλήθεια την Ψευτιά

την ώρα που η Θέμιδα ενόχους έψαχνε να βρει,

ανάμεσα σε Αθώους Ψεύτες!

Και η Πύλη της Νύχτας ανοιχτή,

βουτηγμένη σε νοήματα μαβιά,

προσμένοντας,

σ' έναν χώρο από Σταυρούς γεμάτο!

Σταυρούς Ενάργειας και Φωτός,

Σοφίας και Ειρήνης,

και στη μέση να δεσπόζουν Δυό Σταυροί...

Οι Σταυροί ετούτοι των Ληστών ,

που γύρεψαν " Συγνώμη."

Και όλα αυτά μαζί,

συνοθιλευμα γεμάτο Μίσος και Αγάπη,

που τις καρδιές...θερίζει!

Κι Εγώ,

στη μέση να κείτομαι Νεκρός,

και με στεντόρια τη φωνή...να Ουρλιάζω,

"Βοήθεια...Εχάθηκεν το Μέτρον."