Εγώ κι Εσύ, σαν δυό νυφάδες απαλού χιονιού, στης στέγης μιάν άκρια αφημένες...

Εσύ και Εγώ

Η μυρουδιά της Νύχτας πούρχεται,

πόθους και ονείρατα καταλαγιάζει.

Και, είμαστε τώρα Δυό,

Εγώ κι Εσύ,

σαν δυό νυφάδες απαλού χιονιού,

στης στέγης μιάν άκρια αφημένες...

Και είμασταν τότε, πάλι δυό,

Εσύ κι Εγώ,

σαν μουχλιασμένα δάκρυα δυό

του Φεγγαριού του ολόγιομου,

που ήρθανε απ' το Πουθενά,

και στο ΄Αγνωστο χαθήκαν!

Και θάμαστε πάλι δυό,

Εμείς οι δυό μονάχοι,

που θα φαντάζουμε με όνειρα

στου ΄Υπνου τη θολούρα,

και με ελπίδες ΄Αχρωμες,

θε να χλευάζουμε την Πλάση!

Δεν είμαστε πλέον δυό

Εσύ κι Εγώ,

αλλ' είμαστε δυό Μονοί  Αριθμοί,

σε Μαυροπίνακα γραμμένοι,

κι ανάμεσά μας ΄Αλλοι Αριθμοί,

που αθροίζονται...σε ΄Εναν!!

***

Η Μεγάλη Ιδέα

Στ' απόσκι ενός πευκιού στην αμμουδιά,

μάρτυρες και ναυαγοί σταθήκαμε,

μιάς Ιδέας, που στην άμμο γράψανε

στο διάβα τους οι αιώνες!

Στο στοχασμό μας το βαθύ,

ζήσαμε Πικρόγλυκες Στιγμές της Ιστορίας...

Γιά ΄Αθλους εμιλήσαμε αλλοτινών καιρών,

που Μαραθώνες και Σαλαμίνες χτίσανε,

με λεβεντιά και αίμα.

Και στου κυμάτου τον αφρό,

από της θάλασσας τα βάθια

η Ιστορία αναδύθηκε, φύκια στεφανωμένη!

Ναι!

Η Τριήρης της Νίκης ήτανε,

που στο κουφάρι της κουβάλαγε

Οδυσσέα, Κίρκες, Γοργόνες κι Αργοναύτες!!

Κι όλοι Τους,σαν τ' Άστρα εφαντάζανε,

από παλιότερες βραδιές φερμένα!

Και στ' Ακρογιάλι αγναντέψαμε

μία Μεγάλη Ιδέα,

που με τα πόδια της Γυμνά,

έσερνε ξοπίσω Της,

κάποιας Σκλαβιάς Λιτάρια...

****

Σταλακτίτης

Σκληρή της Χειμωνιάς Νυχτιά,

και ο Χιονιάς,με Ασπροσέντονο εκάλυψε

της Χαμοκέλας μου τη στέγη!

Την Αυγή, απ' το καλύβι μου σαν βγήκα,

παγωμένου νερού σαν λόγχη μιά σταλαγματιά,

φαινόταν στην άκρια της στέγης κρεμασμένη!

Στην όψη της την κρυστάλλινη,

πετράδια αντιφεγγίζαν,

και τη λόγχη εκοσμούσανε,

λες κι ήτανε Δεσπότη ΄Αγια Μήτρα!

Όμως, κάποια στιγμή καθώς φανήκανε

του ΄Ηλιου τα πρώτα χλωμά αχτίδια,

την παγωμένη λόγχη λυώσανε,

και άπονα τηνε  πετάξανε

χωρίς κανένα οίκτο,

στον Καδο της Ανυπαρξίας...

Γεννητούρι μιάς νυχτιάς

ήταν η ύπαρξή της,

και μόλις ένα ψέμα,

που της Αλήθειας το φλογί

την κούρνιασε γυμνή,

στου ΄Απιαστου Ονείρου την Παγωμένη Αγκάλη!

****

Αύριο νωρίς..

Στης ΄Αγιας- Γης το νοτισμένο χώμα,

σέρνω το βήμα μου αργά και στοχάζομαι...

Ωστόσο βαθειά αναρωτιέμαι,

των παιδιών αν υπάρχει Ονειρεμένος Παράδεισος...

Αν δίκαια Πολιτισμένους θεωρούμε μόνο αυτούς,

που φοράνε Λουστρίνια και Φράκα.

Αν ο ΄Ηλιος ανατέλλει μόνο γιά λίγους

και δύει γιά όλους....

Αφουγκράζομαι τον άνεμο φρόνιμα,

να κουβαλάει των πουλιών τα λεγόμενα,

και των μανάδων τραγούδια χαρμόλυπα....

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει ακόμα,

πολύς χρόνος γιά Συμπόνια.

Καιρός νομίζω υπάρχει,

ώστε το ΄Ελεος κι η Αγάπη,

να ξολοθρέψουν την Αρπαγή,το Μίσος, το Χρήμα,

και να στείλουν τον Πόλεμο

να χωθεί στο κιβούρι του,

γιά ΄Υπνο Αιώνιο...

Προλαβαίνουμε  να φυτέψουμε κρίνα και βιόλες

στα χαντάκια του Πόνου, της Οργής και του Μίσους,

και ο Παράδεισος των παιδικών μας ονείρων,

δεν απέχει πολύ!

Ταχιά το χάραμα, μπροστά μας θα προβάλλει!