Σε έχασα...Σε βρήκα

Φίλε μου καλέ, Σε έχασα,

σαν νάσουνα στιγμή

κάποιας φευγάτης ώρας...

Και, ήσουνα τότε ΄Ατρωτος,

κι έλαμπες Ελεύθερος,

μες της σιωπής τη δείνη.

Ναι, ήσουνα τότε Φίλε μου,

πραματευτής που πούλαγε  αλοιφές,

απ' αυτές που γιάτρευαν τον Πόνο.

Θυμάμαι δυό λόγια Σου στερνά,

που μουχες πει!

" Φίλε μου, είναι η ζωή,

πικρόψωμο σε μαύρο αίμα βουτηγμένο "

Έστριψες τότε τη γωνιά,

και απρόσμενα...εχάθης.

Όμως, Φίλε μου Καλέ,

μετά από Ατσάλινους καιρούς,

Σε βρήκα...

Και είσε ξανά Σιωπηλός

και Πεντακάθαρος  και Δυνατός,

στη νεφοσκέπαστη Αθήνα...

Ναι, είσρ ΄Ατρωτος απ' τον καιρό,

μα και Καθάριος,

σαν την Αυγή χωρίς αχλύ,

μες τη σιωπή

και μες τη Νιότη, Φίλε!!