Γρηγορία Πελεκούδα: Απ΄ τις σχισμές των βράχων αναβλύζουν όλα τα όνειρα! Κι εγώ θα είμαι πάντα αθεράπευτα ονειροπόλα!

 Μετακομίζω

άστεγες νύχτες

απ΄το σκοτάδι

εκεί,

όπου πληγώνεται

η σιωπή.

Τολμώ

κι ανοίγω

τις πύλες

εκεί,

που σκάβει

η έγνοια.

Παιδιά μετρούν

αστέρια

κι ονειρεύονται.

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας 

Η Γρηγορία Πελεκούδα γεννήθηκε στη Λάρισα ξημερώματα Πρωτοχρονιάς ενός χρόνου που δεν μπορεί ποιητικά να προσδιοριστεί.  Λάτρης των καλών τεχνών θυμάται πάντα τον εαυτό της μ΄ ένα μολύβι και μ΄ ένα πινέλο. Σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, σπουδές που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Στην προσπάθειά  να ομορφύνει τη ζωή της, βρήκε τρόπους έκφρασης μέσα από την ζωγραφική αλλά κυρίως μέσα από την ποίηση.

Για την κα Γρηγορία Πελεκούδα δεν υπάρχει άλλη οδός παρά αυτής της ποίησης για να εκφράσει τα συναισθήματά της και να καταγράψει όλα όσα καταδυναστεύουν τον άνθρωπο.             Αγαπά όπως η ίδια λέει «……πάνω απ' όλα τον Άνθρωπο τη ζωή τα παιδιά γιατί είμαι Μάνα, και τον έρωτα γιατί είμαι Γυναίκα!»  Αναζητά την αλήθεια μαχόμενη με τις λέξεις, ανασκάπτει τα όρια, ξεπερνά τις γραμμές τις ζωής, αφουγκράζεται τα πάθη, ανακαλύπτοντας την ομορφιά ακόμα και στο παράλογο, στο τίποτα.

Η Γρηγορία Πελεκούδα είναι μια ποιητική φωνή, που στέκεται στον ορίζοντα, παίρνοντας πάντα την θέση που της αρμόζει στις φωτεινές χορδές του.

Οι θερμές μας ευχαριστίες είναι το λιγότερο που μπορούμε να της εκφράσουμε.

Ø Γράφεις ποίηση χρόνια τώρα, όπως ουσιαστικά κάνουν όλοι οι άνθρωποι που έχουν κάποιο πάθος. Πως η ποίηση ελευθερώνει τα συναισθήματά σου; Σε ποιους κόσμους σε ταξιδεύει; Παράλληλα, ασχολείσαι με την ζωγραφική και την Μουσική. Ανήκεις ουσιαστικά ψυχή και σώμα στην τέχνη. Πόσο σε βοήθησε η ζωγραφική (εικόνα) και η Μουσική (ήχος) στην γραφή σου;

Από μικρή με ένα μολύβι κι ότι γρατσούνιζε κι άφηνε σημάδια ζωγράφιζα κύκλους καθόμουν μέσα τους και γύρω-  γύρω μου ζωγράφιζα ανθάκια γράφοντας μικρά αθώα ποιηματάκια αγάπης για τις φίλες μου.                        

Δεν γράφω πολλά χρόνια ποίηση μόνο τα τελευταία χρόνια.  Η δουλειά μου ως Ζωγράφος μου έκλεβε όλο μου το χρόνο.  Παράλληλα εργαζόμουν στην οικογενειακή επιχείρηση του Συζύγου μου. Αργότερα μετά το θάνατό του αφιέρωσα όλο μου το χρόνο στα δυό μου πάθη: ζωγραφική και ποίηση.  Η μουσική με γέμιζε συναισθήματα με νανούριζε παίζοντας πιάνο και λίγη κιθάρα, μα εκεί που άφηνα όλα μου τα συναισθήματα ελεύθερα είναι η γραφή.  Εκεί το σώμα μου εκεί και η ψυχή μου.           Εκεί κι οι πόνοι μου,  οι νοσταλγίες μου η αγάπη για τη ζωή.  Και τις ζωής τα βάσανα τ΄ αποτυπώνω βλέποντας τα πρόσωπα ανθρώπων, ακουμπώντας  τους.  Ένα φύλλο, μια αχτίδα ένα ηλιοβασίλεμα...

Ø Η μεγάλη σου αγάπη εκτός από την ποίηση είναι τα παιδιά, τα παιδιά σου. Τους μιλάς για την ποίηση. Η ενασχόλησή σου αυτή άνοιξε άλλους δρόμους επαφής μα τα παιδιά, πέρα από τους συνήθεις συμβατικές σχέσεις γονέα- παιδιών; Πως εκλαμβάνουν τα παιδιά την μητέρα ως ποιήτρια; Τους διαβάζεις ποιήματα;

Ναι  η πιο μεγάλη αγάπη, ο έρωτάς μου είναι τα παιδιά μου. Έχω δυο γιούς με πολύ καλή επαφή μαζί τους. Είναι αρκετά μεγάλοι πια, ναι τους μιλώ τους διαβάζω όταν πηγαίνω κοντά τους, βλέπεται μένω σε άλλη πόλη στο Βόλο και όταν ανταμώνουμε τους κάνω αστειάκια, απαγγέλνοντας  χαρούμενους στίχους. Βλέπετε οι καιροί έχουν αλλάξει πολύ και τα προβλήματα μας έχουν κατακλύσει. Χαίρονται για την μαμά τους και νοιώθουν άπειρο σεβασμό κι αγάπη για ότι κάνω.

Ø Διαβάζοντας την ποίησή σου, ανακαλύπτω έντονα μια ερωτική διάθεση, μια γυναικεία μορφή που μάχεται αλλά συγχρόνως επιθυμεί διακαώς να ξεφύγει…. Σε ένα ποίημά σας γράφεται:

Μια μέρα θα φύγω

απ΄ τα σκοτάδια σας

θ΄ αγκαλιάσω όλα τα όνειρα

σε χίλιες και μια νύχτες

θα πιώ αμόλυντη αγάπη

φλοίσβους

που στραφταλίζουνε

στα μάτια.

Αλήθεια Γρηγορία που θέλετε να ταξιδέψετε και από ποια ανθρώπινα σκοτάδια θέλετε να απομακρυνθείτε;

Γράφοντας ερωτική ποίηση, που βγαίνει από μέσα της ο πόνος, η θλίψη, η επιθυμία, η οργή,  πολλές φορές,  είναι διάφορα ακούσματα μα έχουν όλα κάτι τι δικό μου …..

 Βασικά είναι η απώλεια,  ο θάνατος, και ότι  το άδικο στέρησε.

 Το δε ποίημα μου, Μια μέρα θα φύγω απ΄ τα σκοτάδια σας……. ο στόχος είναι η αγάπη μου κι ο πόνος μου,  για τα δεινά που περνάμε,  για όλα μας τα όνειρα. για τα δάκρυα μας.

Μα δεν σταμάτησα ποτέ να ταξιδεύω παντού υπάρχουν ρωγμές για να ξεφεύγουμε

Ø Έχετε προσπαθήσει να αποτυπώσετε σε στίχους κάποιον πίνακά σας και το αντίθετο. Είναι κατορθωτό αυτό; Δεν θα ήταν μια πρόκληση για μια ποιήτρια σαν εσάς;

Αρκετά χρόνια πριν ταύτιζα την εικόνα με την ποίηση.  Αυτό που έβγαινε στον καμβά,  αυτό που με τύλιγε ήταν το χρώμα.  Έτσι έντυνα και τους στίχους μου.  Το ένα παρέσυρε το άλλο.

Ø Αισθάνεστε όντως  ποιήτρια; Πως γενάτε τα ποιήματά σας; Πόσο κόπος και πόνος καταβάλλεται;

Η μισή Ελλάδα γράφει ποίηση και η άλλη μισή τραγουδάει. Μέσα σ΄ αυτούς είμαι κι εγώ. Μου βγαίνει αυτό που λένε αυθόρμητα,  με παρασέρνει αλύπητα το κάθε τι. Ένας ήχος,  μια εικόνα,  ένα πουλί πού φτερουγίζει, ένα φύλλο που πέφτει κιτρινισμένο,  ένα μισογκρεμισμένο σπίτι,  φθορά του χρόνου που μέσα του ακόμη ζουν,     άνθρωποι….. μονάχοι.  Αλλά για να μην σας κουράζω τα περισσότερα,  μου βγαίνουν,  έτσι στη στιγμή με παρασέρνουν  και τα  παρασέρνω.  Πιστεύω ότι για να γράψεις πρέπει να περάσεις από πολλά σκαμπανεβάσματα,  ν΄ ανέβεις πολλές ανηφοριές,  πίνοντας απ΄ το κουτάλι,  σταγόνες μικρές πικρές χαρές,  λύπες.  Κάποτε βρέχεσαι,  την άλλη ξαστερώνεις,  λάμπεις.

Ø Και τι είναι ποίηση για εσάς;

Για μένα ποίηση είναι η ίδια η ζωή που την καρφώνεις με μελάνη χωρίς να λερώνεσαι. Ακάματη ψυχή του λόγου κι εγώ πορεύομαι στ΄ αχνάρια της.

Ø Από την μικρή συνομιλία μας, πριν από την συνέντευξη μου είπες ότι είχες (έχεις) μέντορα στην γραφή. Μπορείς να αναφερθείς σε τούτο; Χρειάζεται πράγματι κάποιος δάσκαλος ώστε ο ποιητής να γίνει καλύτερος; Δεν αρκεί η δική του δημιουργική ενασχόληση; Εγώ προσωπικά θεωρώ αναγκαία και τα δύο.

Όταν ξεκίνησα την δημιουργική μου ενασχόληση είχα πολλά ερωτήματα κι απορίες. Ναι κι εγώ πιστεύω και το θεωρώ αναγκαίο να διδαχτώ σε ότι είχα άγνοια. Με βοήθησε πάρα πολύ πως να αποτυπώνω τις σκέψεις μου κι η πένα μου να σκέφτεται πρώτα και μετά να υπογράφει..

Ø Υπάρχουν ποιητές που η δουλειά τους στάθηκε αφορμή για το ξεκίνημά σας;

Ναι οι αγαπημένοι μου ποιητές Γιάννης Ρίτσος,  Γιώργος Σεφέρης,  Κωνσταντίνος Καβάφης. Ποιητές που ο χρόνος δεν θα σβήσει από τη μνήμη μου και την καρδιά μου.  Αυτοί που μέσα από τη θλίψη, τη φυγή, το σαρκασμό, την μουσικότητα των στίχων τους, στον δυνατό ερωτικό λόγο τους,  στην σπαραχτική κραυγή απόγνωσης, στην ικεσία, ενοχή και στην τύψη,  εκεί που τα συναισθήματα δονούν και σε συντρίβουν.  Αυτοί μου άφησαν σημάδια ανεξίτηλα.

Ø Έχετε διαπιστώσει διαφορές στην ποίηση που γράφεται από γυναίκες και στην ποίηση που γράφεται από άνδρες; Υπάρχει όπως και στην ζωή, ρομαντισμός διάχυτος στην γυναικεία ποίηση και περισσότερο ρεαλισμός στους άνδρες ποιητές; Ή η ποίηση πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ….όλον;

Μου λέτε για τις διαφορές στην ποίηση από Γυναίκες που γράφουνε και στους Άντρες.  Ναι υπάρχει το διαφορετικό.  Ο καθένας έχει αυτό το κάτι  που τον ξεχωρίζει από τους άλλους  και είναι ξεχωριστός.  Έχει τα δικά του μηνύματα το δικό του ύφος, και ο ερωτισμός πιστεύω για να τον εκφράσεις ποιητικά θα πρέπει να έχεις αγαπήσει,  πονέσει,  να βιώσεις την απώλεια αλλά και το πάθος,  αυτό που σε συντρίβει,  αυτό που σε κάνει να πετάς,  αυτός ο Γολγοθάς που σε απογειώνει.

Ø Από το βιογραφικό σας απουσιάζει μια έκδοση. Αν δεν κάνω λάθος δεν έχετε εκδώσει κάτι ακόμα,  εκτός από συμμετοχή σε συλλογική έκδοση. Κάνω λάθος; Διορθώστε; Υπάρχει προεργασία για έκδοση κάποιας ποιητικής συλλογής στο μέλλον.

Όχι δεν έχω εκδώσει ακόμη ποίηση ατομική μου ελπίζω στο μέλλον.

Ø Σας εμπνέει η ζωή και ο έρωτας! Θα ήθελα να μου πείτε την σχέση σας με τον θάνατο. Φοβάστε;

Με ρωτάτε αν με εμπνέει η ζωή και έρωτας! Μα! η ίδια η ζωή είναι έρωτας κι ο έρωτας είναι ζωή. Όπως κι ο θάνατος. Ναι τον φοβάμαι τον θάνατο,  μα δεν μπορώ να τον αποφύγω. Όλα στην ώρα τους, όταν θα ρθεί. Συμβόλαιο μαζί του κανείς δεν έκανε.

Ø Θα ήθελα να μου σχολιάσετε τους στίχους σας:

Μήτε με βλέμμα

μήτε με στεναγμό

η σκέψη λεύτερη πετά.

Όταν σε πληγώνουνε, όταν σε καταρρακώνουνε,  όταν σου παίρνουν τα όνειρα,  όταν άνεργος χτυπάς τοιχώματα, πια σκέψη να έχεις λεύτερη,  με τι βλέμμα να κοιτάς πέντε παιδιά μικρά κι ανήμπορα, πνίγεις τον στεναγμό και πνίγεσαι, στον στίχο αυτό και μόνο αυτό, προσπάθησα να αποτυπώσω.  Δεν ήθελα να ξεφύγω,  γιατί θα κραύγαζα για την κατάντια που μας έχουν φέρει.

Για μένα δεν έχω πολλά να πω.  Έχω φθάσει πια σε μια ηλικία που δεν έχω χορτάσει.  Νοιώθω ότι θέλω να μάθω πολλά ακόμη,  να διδαχθώ,  να υφάνω τις σκέψεις μου,  να αναδεύσω με το βλέμμα μου τη ζωή πιο αισιόδοξα.  Για το αύριο κι όλα τα αύριο.  Γιατί το μέλλον το βλέπω να μας κατατρέχει από μια φθοροποιό αγωνία,  μια αγωνία για τον επιούσιο.  Για τα παιδιά,  θέλω να ατενίσουν  το μέλλον τους μ΄ ένα χαμόγελο περήφανο……

κι επειδή ελπίζω,  γιατί πάντα θα ελπίζω για έναν κόσμο καλύτερο θα προσεύχομαι!!!     

 Για τα αύριο μας.                               .

 Γιατί ελπίζω....!