Μια
φυσαρμόνικα που κλαίει
με
την ανάσα ενός παιδιού
σημάδι
τούτου του καιρού
που
μας φοβίζει και μας καίει
Μια
φυσαρμόνικα που κλαίει
ειν’
η δική μας παρουσία
τον
ύμνο ακούγοντας να λέει
χαίρε
ω χαίρε ελευθερία
Κι
είν’ οι φωνές μας στον αέρα
αλήθεια
ποια είναι η αλήθεια
έτσι
που ζεις από συνήθεια
μια
μέρα ακόμα και μια μέρα
Μια
φυσαρμόνικα που κλαίει
σπάζουν
τ’ αγάλματα κομμάτια
ψυχές
που κράζουνε βοήθεια
κι
έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια
Κι ο
ουρανός που μας σκεπάζει
μια
φυσαρμόνικα που κλαίει
κι
εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα
στο θαύμα που βουλιάζει
Λίγοι
καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι
κατά βάθος
ω με
πόση ένταση και πάθος γίνονται
πρώτοι
οι τελευταίοι
Μια
φυσαρμόνικα που κλαίει
ακολουθώ
τα βήματά σου
μέσα
στην ερημιά του κόσμου
κι
έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου