Παρασκευής απόγιομα, νιώθω λιγάκι μόνος
και από μέσα ανάβλυσε ο γνώριμός μου πόνος.
Κι αναρωτιέμαι, άραγες πού τάχα να πατάμε;
Το έδαφος υποχωρεί, δεν ξεύρουμε πού πάμε...
Σε μονοπάτια αδειανά, σ’ αγνώστους λαβυρίνθους
πώς χτίσαμε τα μέλλοντα με λασπερούς τους πλίνθους;
Και τώρα που κατακλυσμοί, συντέλειες του κόσμου
έρχονται, άραγε θα διω ποτές ξανά το φως μου;
Με θαμπωμένα τα γυαλιά, σιμώνω στον καθρέφτη
και βλέπω γι’ άλλη μια φορά τον εαυτό να πέφτει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου