Να!

Ιδού λοιπόν η εποχή των συμπλεγμάτων.

Ο απέναντι με ακούει με απορία και μετά,

«Να κι αν είναι κι αν δεν είναι» μου απαντά.

«Να, να, να!...»

Ιδού λοιπόν η εποχή των συμπλεγμάτων.

Είναι τα οράματα που λείπουν

«διότι», «δεν» και τα λοιπά,

είν’ ο φόβος, όχι τίποτα σπουδαίο φυσικά,

μα που μας κάνει ξαφνικά,

για ό,τι υπάρχει ένα γύρω να μη δίνουμε μια

και «Να, να, να!...»

Για τα παιδία που περιμένουν κι ελπίζουν

νύχτα μέρα με παυσίπονα και ηρεμιστικά,

μήπως έχουμε κάτι να πούμε; Ε, όχι δα!

Εμείς «Να, να, να!...»

Για τους φαντάρους που ονειρεύονται τις νύχτες

κι έναν ύπνο ανεξύπνητο κοιμούνται στη σκοπιά,

μήπως έχουμε κάτι να πούμε; Ε, όχι δα!

Εμείς «Να, να, να!...»

Κάθε φορά που η ζωή μας ακριβαίνει.

Τι περίεργη λιτότης! Δύο μέτρα, δύο σταθμά.

«Η Ελλάδα μας πληγώνει»*. Ε, καλά!

Εμείς «Να, να, να!...»

Εμένα πάντως η Ελλάδα με μουντζώνει,

όμως εσένα πονηρούλη σε πληρώνει τελικά,

μου αγοράζεις ένα ύφος ακριβά ή φτηνά

και «Να, να, να!...»

Αυτοκράτορας σκοτώνει τη μαμά του – λέει –

διαγράφονται οι λέξεις Άγιος – Μέγας και τα λοιπά.

Ιστορίες θα λέμε τώρα; Ε, όχι δα!

Εμείς «Να, να, να!...»

Τετρακόσια χρόνια φάγαμε τους Τούρκους.

Συνηθίσαμε και τρώμε και τους Έλληνες μετά.

Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια. Ε, καλά!

Εμείς «Να, να, να!...»

Όλα αλλάζουν, ξαναλλάζουν κι αλαλάζουν.

Ένας κόσμος σαν κοπάδι αλαφιασμένο τριγυρνά.

Οι κερκίδες τι σημαίνουν; Ε, καλά.

Εμείς «Να, να, να!...»

«Το μυαλό μου είναι σε φάση να σαλτάρει».

Τουτ’ η φράση μου `χει μείνει από τα Νέα Ελληνικά.

«Πολυτέλειες» θα μου πείτε. Ε, καλά!

Εμείς «Να, να, να!...»

Ιδού λοιπόν η εποχή των συμπλεγμάτων.

Ο απέναντι με ακούει, με κυττάζει και μετά

«Πόση αλήθεια κρύβει τουτ’ η ιστορία μου απαντά».

Κι εκεί τελείως ξαφνικά,

Μου θυμίζει κάτι λόγια κάτι λόγια γνωστά –

ωραία κι αληθινά.

«Το λουλουδάκι αυτό δεν ήταν για μας.

Το κόψαμε, το φάγαμε και το φτύσαμε μετά»**.

αλλά για τέτοια θα λέμε τώρα; Ε, όχι δα!

Εμείς «Να, να, να!...»