Κρουσταλλένιο, διάφανο, γεμάτο
Απ' άδολο κρασί που πορφυρίζει
Με κίνημα θερμό, μ' αίσθημα άκρατο
'Ενα φτωχό ποτήρι σ' αντικρίζει.
Σε λαχταράει, σε 'γγίζει, μα τ' αφράτο
Πιοτό σαν αίμα χύνεται, σκορπίζει,
Και το ποτήρι μένει άδειο ως τον πάτο,
Γιατί το σκούντημά σου το τσακίζει.
Και συ στέκεσαι ατάραχη και κρύα,
Αργυρόκουπα, πλούσια ιστορισμένη,
Με την περήφανη σου θεωρία.
Είσαι να σ' αγαπούν συνηθισμένη"
Στην πικρή της ζωής χαροκοπία
Δε δείχνεις με τι σ' έχουν γεμισμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου