Σ’ ένα διάδρομο περπατά
στις άκρες των δακτύλων
με ένα φόρεμα λευκό
και τα μαλλιά της ξέπλεκα σαν ανεμώνες.
Μ’ ένα χαμόγελο μικρό
που, σα θαρρείς να υπόσχεται πολλά,
που ξέρεις πως δε θα ’ρθούνε ποτέ κι όμως ελπίζεις
στη μουσική,
στο άρωμα της πλάνης που σου γνέφει.
Κι όταν περνούν οι ώρες,
είναι σιωπηλός ο χορός που σε τυλίγει,
κι είναι γλυκό το δηλητήριο που περιμένεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου