" Φύση και στίχοι" (απόσπασμα)

Φύση και στίχοι

Βαδίζω Αταλάντευτος και Ευτυχής,

πάνω στων στίχων μου το κόκκινο χαλί,

αναζητόντας τούτη τη φορά,

ερεθισμούς καινούριους...

Όμως, το τοπίο δίπλα μου,

στενάζει από θλίψη,

μα εγώ, πλημμυρισμένος από ΄Ερωτα

το προσπερνώ Αδιάφορος,

ζητόντας τη Χαρά από την μάνα ...Φύση!

Απέναντι, μιά βουκαμβίλια ολάνθιστη

μου στέλνει νεύμα Ερωτικό,

και το ερέθισμά μου...νάτο!

Με ελαφράδα ευθύς,

της δίνω την καρδιά μου

κι αυτή αδέσμευτη...γίνεται μαζί μου ένα,

ξαξιδεύτρα απόλυτη,

στων στίχων μου το περιβόλι.

Στον κήπο της, εκεί που ζει Ανθοστόλιστη,

χορταρικά και λούλουδα ανθούνε,

με ΄Ηλιους ζευγαρώνοντας

κι ακούγοντας απ' τα πουλιά, μυριάδες συναυλίες.

Κι εγώ, Εκστατικός προσεύχομαι,

γιά Πάντα  να κρατήσουνε

τούτες οι ώρες της Χαράς,

που απλόχερα η Φύση...μου χαρίζει!!

****

το όνειρο 

Αφουγκράζομαι τον ατέλειωτο παφλασμό των κυμάτων

και με τη σκέψη μου πάντα αγνή και ασάλευτη

φιλοσοφώ, σχετικά με τον δεσμό

μεταξύ της ζωής και του χάους...

Η ροή των γεγονότων σχεδόν πάντοτε ίδια,

η εναλλαγή στην εξουσία της Φύσης

μεταξύ ημέρας  και νύχτας,

χαρακτηριστική...και πάντα στην ώρα της!

Οι λύπες στον ξεθυμασμό τους

αφήνουν πεδίο  ελεύθερο,

γιά να πανηγυρήσουνε οι χαρές.

Οι εκπλήξεις συχνές και αλεπάλληλες,

οι Ελπίδες και η Αισιοδοξία πάντα ισχνές

και μονάχα ένα πολύτιμο φως,

που σαν οξυγόνο κάθε νυχτιά τ' αποζητώ

καθώς μιλάω με τ' άστρα,

είναι αυτό που παραμένει αδιερεύνητο...

Πιθανόν να είναι,

και είναι,

το όνειρο!

*****

Ελπίδα

Στα δύσβατα σοκάκια της ζωής,

το μόνο παρήγορο που απέμεινε,

είναι ακόμα...η Ελπίδα.

Μέσα σε μιά ζωή γεμάτη τρικυμίες,

η Ελπίδα,

κρυμμένη΄πίσω από του ΄Ηλιου την πλάτη,

λίγο προτού να έρθει το σούρουπο

και η νυχτιά μας προλάβει

και από τα μάτια μας χαθούνε τα κύματα,

εύχεται μαζί μας Καλοσύνη των καιρών

και προσπαθεί την ευκαιρία ν' αδράξει,

γιά να φρεσκάρει τους καιρούς του γυαλού μας

και η χαρά σαν μελτέμι της ΄Ανοιξης,

να ενισχύσει ξανά της ψυχής μας την πίστη.

Λυτρωμένη πιά η Ελπίδα,

ας κραυγάσει επιτέλους

"Είμαι Παρούσα και Υπάρχω,

μυστηριακή, σεμνή και πάντα αισιόδοξη,

γιά να βρω τη λύση στου κόσμου το αίνιγμα."  

****

Στα μονοπάτια της Νύχτας

Στα σκοτεινά μονοπάτια της Νύχτας,

πριονίζονται των ανθρώπων τα όνειρα

και στη ζαρωμένη επιφάνεια της Γης

κανένα πλέον κλαδί

δεν στάζει...χυμούς ευλαβείας!

Ράκη ελπίδων σε μιά μαύρη πορεία,

ταλανίζονται αιχμάλωτα

στην αδιαυγή αιωνιότητα!

Τα δέντρα σιωπηλά και αδιάφορα,

πατακολουθούν των φύλλων την πτώση

στους ρυθμούς μιάς μουσικής

θλιμένης και ...υπόκωφης!

Κι ενώ της ανάσας το άσπρο μικροσύννεφο

εμβολίζει το μαύρο σκοτάδι,

η μνήμη λεηλατείται κατάφορα

και ένα Φθινόπωρο μέσα στη θλίψη,

πλημμυρίζει τις καρδιές

με μιά ηδονή Στυγνή και Ανυπάκουη! 

****

Φως Εσπερινό

Απόψε η Πανέμορφη Πλανεύτρα Νυχτιά,

φωτίζει με άπλετο φως την ψυχή μας,

την ώρα που στο Αμαρτωλό μου κορμί

οι μύριες μου αμαρτίες,

κρεμασμένες στο λαιμό και στο στήθος μου,

σκανδαλίζουνε Πουλιά...και Αγίους!

Κι όμως,

τούτης της Νύχτας το φως,

θαρώ, πως μ' εξαγνίζει,

γιαυτό κι εγώ,

την επόμενη μέρα το ίδιο κορμί,

θα το φορτώσω με λουλούδια και φως,

με ήχους αρωμάτων και χαρές,

με Ουρανούς, με Αστέρια και Αγάπη

και από τούδε και στο εξής

μέχρι και την έσχατή μου την ώρα,

θα ευγνομονώ το φως το Εσπερινό,

που τις ψυχές και τα κορμιά εξαγνίζει!

****

Όταν έρθει η ΄Ανοιξη

Σε λίγο θάρθει η ΄Ανοιξη

με αλαργεμένα ονείρατα, με θαύματα

και μύριες Ελπίδες φορτωμένη!

Κι εγώ, δεμένος πίσω από το άρμα της,

θα ζήσω ακόμα μιά φορά,

το ΄Οραμα των στίχων μου...το  Μαγεμένο!

Ρότα Παράδεισου θε να χαράξουνε οι Ναυτικοί,

και οι Απελπισμένοι,

μέσα από φινιστρίνια Ανοιξιάτικα,

σε θάλασσες ονείρων ΄Ηρεμες,

θα σπεύσουν να...ποντίσουν.

Και τα πουλιά,

στο ορθάνοιχτο κλουβί της ΄Ανοιξης,

με Πάθος Ασίγαστο κι Αθέατα,

θα κελαηδίσουνε ξανά,

γλυκόπικρα λιανοτράγουδα της εποχής,

ενώ η Γη θ' ακολουθεί,

πιστά....την τροχιά της.

****

Ελέησόν με, Κύριε

Σε μιά γωνιά απόμερη γονατιστός,

τον Κύριό μου, Απόψε ικετεύω....

Ελέησόν με, Κύριε,

γιατί σε κάθε βήμα της ζωής μου,

σκοντάφτω σ' Εχθρούς και σε Προβλήματα,

που την ψυχή μου την ματώνουνε,

την άδολη καρδιά μου την ξεσκίζουν

και τα μάτια μου τα δυό,

σαν στάχτες και κουρνιαχτοί μου τα θολώνουν...

Από μόνιμο κόμπο στο λαιμό,

ολοένα και λιγοστεύει η φωνή μου,

που έγινε πλέον ψίθυρος αδύναμος

μην έχοντας πιά τη δύναμη,

ακόμα και το ΄Ελεός Σου, φωναχτά να το ζητήσει!

Ελέησόν με, Κύριε,

γιατί η ψυχή μου πλέριασε από θλίψη,

έγιν' αγνώριστος σε οικείους, φίλους και γνωστούς

και, νοιόθω πως βυθίστηκα

στα βύθια κάποιου Ωκεανού,

αφού, εκεί με πόντισε...ξέφρενη καταιγίδα!

Γιαυτό θερμοπαρακαλώ,

Ελέησόν με, Κύριε, Θεέ της Ευσπλαχνίας!