Το γλυκοχάραμα ξυπόλυτο με βρίσκει
στη μέση της ερήμου,
η ζεστή της αναπνοή με στεγνώνει
από τις αμαρτίες της ξάστερης νύχτας,
δροσίζοντας τις αδιόρατες σκέψεις μου.
Το μουγκανητό της καμπουριασμένης καμήλας,
χαστούκι στην απόλυτη σιωπή,
κόντρα στην προσταγή του καμηλιέρη,
που με δείχτη ακρωτηριασμένο
στην όαση μας οδηγεί.
Είναι το μέγα μυστικό,
το απραγματοποίητο ραντεβού
με την Βερενίκη,
πίσω απ' τους αμμόλοφους
και πάνω απ' τα αυτόφωτα αστέρια,
περιμένοντας την χρόνια να φανεί .
Το φίδι σέρνεται στην καυτή άμμο
καψαλίζοντας την ουρά του,
χρησμός του καμηλιέρη πως κάτι
ανεπανόρθωτο θα συμβεί.
Με απορημένο το χαμόγελο μου
η όαση είχε εξαφανιστεί,
η Βερενίκη, άλλη μια φορά ασυνεπής,
δεν διαμαρτυρήθηκα....
άλλωστε τα μαλλιά της
αναμοχλεύουν το σύμπαν.
Βούτηξα το σκουριασμένο καρβέλι μου
στο γάργαρο πηγάδι των ματιών της
και το περίσσευμα των δακρύων της
την έρημη ψυχή μου πότισαν.
Ήταν μια πράξη αγαθοεργίας
μπροστά σε άδεια καθίσματα,
σε ένα ατελεύτητο όνειρο,
σε σιδερένιο κρεββάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου