Ώρα ομιχλώδης και μουντή,
καθώς ο Μάης ο Πολύδροσος
ραίνει τη Γη με θερμοστάγονα,
ενώ ένα σύννεφο γυαλίζεται,
πάνω στης θάλασσας ...τη ράχη.
Απέναντι,
ήχος κουπιών μες το νερό
κι εγώ,
τη Σιωπή μου χτίζω.
Έμεινε η γλώσσα ακίνητη,
αφού πυρώσανε τα Σύμπαντα,
καθώς ακούγεται η βροχή,
που ήρθε, ή μάλλον θάρθει.
Ξεχάστηκα και χάθηκα
στης μνήμης τις παλιότερες στιγμές
κι αισθάνομαι τους ουρανούς,
μέσα μου να μπήγονται
σαν αιχμηρά λεπίδια!
Κι όμως,
αισθάνομαι Αγάπη Απέραντη
γι' Ανθρώπους, Λίμνες, Ποταμούς,
γιά Θάλασσες, Λιβάδια....και Κορίτσια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου