Απολείπειν

Σαν έτοιμες από καιρό

Σα θαρραλέες

Αιμορραγούν οι λέξεις

Και νοτίζουν  το σεντόνι του χαρτιού

Σκόρπια γράμματα και συλλαβές ασύνδετες του πόνου

Παρθενικές κηλίδες   συνουσίας αποφασιστικής

Τελετουργία ενός έρωτα ανατρεπτικού κι απρόσμενου.

Του αρχετυπικού  κι αιώνιου τραύματος γλυκός  ο πόνος

στοιχειοθετεί τη θεία ηδονή  σε στίχους

μελωδίες απόκοσμες  αθόρυβων οργάνων περαστικού θιάσου

σπέρματα  μιας καθυστερημένης  τελετής  ενηλικίωσης.

Αιμορραγούν οι λέξεις στίχους

ρυάκια  το αίμα κατακλύζει το κρεβάτι μου

γράφει σελίδες  η εγκαρτέρηση  με  το μελάνι της ψυχής

Που βαρέθηκε ανέραστη ως τώρα να γεράζει.

Κι ο υμένας   χάσκει αδύναμος σε ρήξη με τη λογική .

Αιμορραγούν  οι λέξεις  ποίηση

Νωπή  στα ρούχα παραμένει  η διείσδυση

στου λόγου την ερωτική  μυσταγωγία .

Το δίχως άλλο  θα εκθέσω το σεντόνι μου στη θέα

Όσων   χωρίς  το αίμα  στην αγνότητα  δεν πείθονται

Παρά μετρούν την ύπαρξη με παραμέτρους  ύψους  και φαινόμενα.

Αιμορραγούν οι λέξεις συλλογή τους στεναγμούς, τα  όνειρα

Κι εσύ στη δίνη της απόγνωσης  απ’ τη γραφή τους πιάνεσαι

Δέξου λοιπόν  τη  νέα σου ζωή που αξιώθηκες, δεν είναι όνειρο

Γέλα κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρ(ει)α που  ήξερες, που χάνεις.