Ώρα Μηδέν..

Ο Λογισμός μου με ρωτά επίμονα,

άραγε, ποιός τον Δύστυχο Πλησίον συμμερίζεται,

όταν ο ίδιος

σε πέλαγα ευτυχίας αρμενίζει,

βιόνοντας των ονείρων του ατόφια τη χαρά...

Κι όντως, 

ο Πλησίον τον Δίπλα του θυμάται,

μονον όταν ο ίδιος σε ανάγκη βρίσκεται,

ή, όταν πνίγεται στης Μοναξιάς το δάκρυ!

Κανείς πλέον δεν νοιάζεται

ο Διπλανός τι θ' απογίνει,

γιά ν' αποφύγει τον Σταυρό,

που οδηγεί στον Γολγοθά,

κι αυτό, 

ιδιαίτερα με θλίβει,

γιατί κι εγώ δεν καρτερώ

φωνή Ανθρωπιάς κι Αγάπης,

αφού το ρολόϊ έδειξε πως φτάσαμε,

στην ΄Ωρα Μηδέν του Κόσμου...