ΣΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ

Τα βράδια μου από καιρό στα καπηλειά
τώρα πια τα περνώ. .
Κι απόψε κει
που συλλογισμένος κάθομαι 
κι αναπολώ
τα χρόνια τα παλιά,
μια φωνή ξαφνικά
φωνή γλυκιά
τις σκέψεις μου έκοψε στα δυο...
-Συγνώμη κύριε, να περάσω μπορώ;
...Ηλεκτρισμένος πετάχτηκα με μια
και στα μάτια μου αντίκρισα μπροστά
την μορφή του κόσμου την πιο γλυκιά...
εσένα αγαπημένη.....
κι ω, σαν άνοιξη ήσουν ντυμένη
με το κίτρινο σου ταγεράκι
στα γενέθλιά σου δωράκι
ω, λατρεμένη!....
και μου' πες ψιθυριστά:
-Τί έχεις φίλε μου κι η καρδούλα σου πονά;
Πες μου, τον πόνο σου να μοιραστώ.....
δίπλα σου θα κάτσω σιμά
σαν τον παλιό καλό καιρό
δάκρυ να μη σταλάξει άλλο πια
.....Αχ αλήθεια ήταν για ονειροφαντασιά;....
παρήγγειλα δυο ποτά...
για σένα και για μένα...
στον δρόμο της αιωνιότητας σαν δυο πουλιά
να πετάξουμε σφιχταγκαλιασμένα...