Δέν εἶμαι μόνος! Κρατῶ στά χέρια μου
πού βλέπουν τίς μικρές ρυτίδες πού πληθαίνουν.
Μοῦ ἀρκεῖ ἡ γεύση μιᾶς θνητῆς ἡμέρας
καί τό εὐλογημένο σφυροκόπημα τοῦ ἣλιου
πάνω σ᾿ ἓναν τεμπέλη κάμπο.
Κι ὃταν τό περιττό γίνετ᾿ ἀναγκαῖο
ἀφήνω πίσω μου τόν πειρασμό νά πικραθῶ
καί ἀποσύρομαι ἀσφαλισμένος μέσα στήν ὓπαρξή μου.
Ξέρω πότε ἀρχίζει ὁ θερισμός –
εὔχομαι νά μή ζήσω τόν θάνατο τῆς ζωῆς μου.
από την Ποιητική Συλλογή: Τα Ευτελή και τα Σπουδαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου