Επίγονοι

Εκείνοι έφυγαν που ανάβαν τα όνειρά μας

Όταν το δίχως όνομα

πλησίαζε κι έσβηνε απάνω στ’ ανοιχτό βιβλίο τις λέξεις

κι η μέρα μόλις έμπαινε στον κόσμο των γερανιών

ή, πιο μακριά, στους φράχτες με τις ροδοδάφνες.

Ψηλότερα, ένα παράθυρο βούλιαζε κι ύστερα

αναδυόταν σε καινούριο χώρο με λαμπιόνι.

Βράδια καλοκαιριών.

Κοντά στη θάλασσα.

Μια χούφτα πόλη.

Εκείνοι έφυγαν πριν μεγαλώσουμε

που έφερναν πριν από τον ύπνο

διακόσια χρόνια μνήμη αδιάκοπη,

κοντά μας

Πρόσωπα μιας ζωής με φως μες στο σκοτάδι

Λέξεις ελληνικές από τους βράχους:

«έχει ο καιρός γυρίσματα…» και πήγαιναν

διακόσια χρόνια δρόμοι που κατάληξαν

σε τέτοιο ένα γενικό και βιαστικό ξεπούλημα.