Ενα ζώδιο [απόσπασμα]

<...>
Τι που δεν είναι πληγή, τι που δεν είναι θάνατος,
Τι που δεν είναι αλλόπαρμα της ακοής ή των ματιών;
Ποια γεωγραφία;
Καλοκαίρι των βυθών.
'Αλγες, πλοκάμια, σφουγγάρια.
Χρώματα πριν από το ουράνιο τόξο.
Βράχοι με τις φυλές των αχινών.
'Ο,τι δε βλέπει ο ήλιος.
Καλοκαίρι σκοτεινό.
Μέσα στις φλέβες αίμα ζαλισμένο
Που όλο χτυπάει ν' ανοίξει και να βγει
Κι από την άκρη του γκρεμού
μ' ένα μονάχα τίναγμα
κάτω στη ρεματιά με τ' άσπρα βότσαλα τη διψασμένη
ένα ποτάμι τρελό να βάψει κόκκινες τις καλαμιές
να ποτίζει τον Αύγουστο μήνα.
Αν, ξεκινώντας απ' την άλλη όχθη του Γαλαξία
μετρούσες τις ακτίνες των κύκλων
και των καλοκαιριών τ' αναρίθμητα πλήθη χωρίς να ζαλιστείς
μ' όλες τις βάρκες, τα ιστία, τα σταφύλια τους
να ταξιδεύουν στο φως,
δε θα πονούσες πια.
Στιγμές, κίνηση, λόγια, με τη θάλασσα
γύρω, παντού, να σ' έχει, να σ' αφήνει˙
τα μονοπάτια μες στις αγκαθιές˙
τα στρογγυλά φωνήεντα των ελαιώνων˙
η γη η καλή με χόρτα και τριζόνια σαν νυχτώνει
σαύρες, ανοίγοντας στον ήλιο τις ξερολιθιές,
Καθώς ανοίγει το μεσημέρι
Καθώς ανοίγουν τα ρόδια
Και το κορμί στον έρωτα
Και τα νερά σαν κολυμπάς.
Στιγμές από μια περιοχή αληθινή του ονείρου.
'Ασπρη μικρή ακρογιαλιά κρυμμένη μες στους βράχους.
Εκεί που μια μικρή πηγή χύνεται μες στη θάλασσα.
Κράτα με εδώ, στα σύνορα που δε μιλάν για πολέμους
οι βράχοι ούτε βότσαλα. Εδώ που ο ήλιος ξέρει μόνο ν' αγκαλιάζει
κι ακούω, μέσα σε μια φωνή ολόκληρο το πέλαγο.