Περπάτησα πάνω σε πυρωμένες πέτρες
Μέσα στη λάσπη έχασα τα πόδια μου
Τα λόγια μου γδαρμένα στα χαλίκια
Απολησμόνησαν τη μυρουδιά του ήλιου
Μονάχα τη λεβεντιά του έρωτα άκουα
Δίνοντάς μου κουράγιο να ελπίζω
Ώσπου φάνηκες εσύ την τελευταία στιγμή
Βάνοντας στο αίμα μου νέους ρυθμούς
Τώρα χτίζω το εκκλησάκι μου.
Κρατώ ανοιχτά τα παραθύρια
Να μπαίνουν μέσα αρμαθιές φωτός
Να χαράζει ο χρόνος τ’ όνομά σου
Ανεξίτηλο στα βιβλία των αιώνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου