Γλιστρούν τα χρόνια
στο δρόμο της ζωής,
γεμίζει χάσματα το σώμα.
Σπάνε τα πρόσωπά μου
ένα – ένα
μέσ’ στον καθρέφτη
και το ξέρουμε
πως τα είδωλα
δεν ανασταίνονται.
Τώρα τα μάτια είν’ ανοιχτά
σε κατάσταση συναγερμού
χωρίς βλέφαρα
κι η φωνή
εγκλωβισμένη στο στόμα
κολλημένη στη γλώσσα.
Μόνο ο εγκέφαλος
κρέμεται
σαν πολυέλαιος
μέσ’ στο κεφάλι.
Τριγύρω του πετάνε πουλιά,
τα όνειρά μου ακολουθούν το φτερούγισμά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου