Στις όχθες του Τιτσίνο περπατούσα
έψαχνα την ξανθούλα μήπως δω
τους άγνωστους καμιά φορά ρωτούσα
αν πέρασεν η κόρη από δω.
Δεν ήξερε κανείς να απαντήσει
η μνήμη ξεθωριάζει στον καιρό
μονάχα ένας είπε: « είχε ζήσει
μα η ζωή κυλάει σαν νερό».
Τον κοίταξα γεμάτος νοσταλγία
γινόταν ολοένα πιο χλωμός
πίσω απ’ αυτόν φαινόταν η Παβία
παρών μου φάνταζε κι ο Σολωμός.
Στις όχθες του Τιτσίνο π’ όλο ρέει
ενύχτωσε βαθιά και δεν μιλώ
μεσ’ το ποτάμι το φεγγάρι κλαίει
το παρελθόν που χάνεται χλωμό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου