Τρέχει κι απομακρύνεται το τρένο προς το Νότο
πίσω του όνειρο αχνό μεν’ η Θεσσαλονίκη
βαλκανική, νοσταλγική, απ’ τον καιρό τον πρώτο
που δένουν σήμερα με χθες οξειδωμένοι κρίκοι.
Ώρες λίγες περάσανε που πάνω στο μπαλκόνι
η Σόφη έφερνε καφέ και μίλαγε ο Βασίλης
κρυφή χαρά η αίσθηση, δεν ήτανε η μόνη
που χάραζ’ ανεξίτηλα ο ερχομός της σμίλης.
Στενά σοκάκια κι όμορφα σπίτια στην Άνω Πόλη
πιο κάτω ο Θερμαϊκός φτερά φορεί στη μνήμη
μες την αχλύ ο Όλυμπος Θεών αραξοβόλι
γίνεται μάλαμ’ ακριβό κι άλλες φορές ασήμι.
Κοντά σ’ αυτά η ζεστασιά, η αγάπη, η παρέα
κουρνιάζουνε σαν τα πουλιά με φρόνηση και χάρη
σμίγουν και κάνουν τ’ άσχημα να φαίνονται ωραία
γι αυτό αφήνω αμαχητί το νόστο να με πάρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου