Μυστικοί τροβαδούροι

Ακροβατεί η σιωπή στη φωνή σου
Μυστικοί τροβαδούροι σε δίνη
Μιας υπόγειας οργής
Κρατημένης σφιχτά
Σε κλωστές μουσικές.
Γέρνουν οι μίσχοι των ματιών σου λυπημένοι.
Το βλέμμα σου στάζει βουβό κράμα πόνου κι αλήθειας.
Αγρυπνώ, φωνάζεις
Αγρυπνώ
Τα μάτια μου πια γίναν η μόνη μου κραυγή.
Μην τα κοιτάτε που μοιάζουν κλειστά
Τα βλέφαρά μου απλά νικηθήκαν.
Όλοι εξάλλου νικημένοι απογείραμε
Στην όχθη ενός μικρού ποταμιού
Να πλύνουμε τα μάτια μας
Αυτά που τόσα είδαν
Και δεν το θέλαν
Να διώξουμε τη μυρωδιά του πόνου απ’ το πετσί μας
Αυτό που τόσα χάραξαν πάνω του οι αιώνες
Και δεν το θέλησε.
Μη με λυπάστε ,φωνάζεις
Μην τη λυπάστε τη φωνή μου που μαρμάρωσε.
Στα μάτια μου όλη έχει στείλει τη δίνη της.
Τα μάτια μου μεγάφωνα πόνου
Κι αν δεν τα ακούτε
Είναι γιατί σας γέλασαν τα νικημένα βλέφαρα.
Μ’ αυτά μονάχα υπάκουσαν
σ’ αδήριτο της φύσης νόμο.
Απατηλό προπέτασμα υψώσανε
Μ’ απόκοψε απ΄ τη δική σας θέα.
Μα τα μάτια μου είναι εκεί
Μόνιμα στυλωμένα στην αγρύπνια.
Κι η ανασαιμιά μου ρυθμικά σας κυκλώνει
Έν’ αργόσυρτο τραγούδι
Μέσα σας τη φωνή μου αντηχεί.
Μόνοι δεν είστε
Μόνοι δε θα΄ στε ποτέ.