Κάποιες υποψιασμένες στιγμές
όλα γίνονται κωμικά, ασήμαντα..
Είναι γνώση των πουλιών μέσα στη θύελλα..
των άστεγων και των αρρώστων..
των παιδιών που ξεψυχούν
στους πολέμους των μεγάλων…
του αύριο που πεθαίνει..
Κι εσύ ένας ανθρωπάκος υβριστής..
Εμμονές και πάθη τσακισμένα..
τάφους δυσωδίας ανοίγουν στα αδιέξοδα
που κυνηγάς γελώντας…
Υστερόβουλα και άτσαλα ζεις τη ζωή..
ζητιανεύεις απ’τις ρωγμές λίγη ουσία…
Υμνείς την κραταιά σου ευφυία
Απέθαντος θαρρείς πως είσαι..
Στόχοι κι άλλοι στόχοι..
πατάς τα όνειρα…
αυτοκτονείς στον παρανομαστή..
δέσμιος και δεσμώτης..
σκιά ναυαγισμένων ουρανών..
Τραβάς την ανηφόρα του ήλιου..
μα σαν δειλός δεν τολμάς να κοιτάξεις..
Επιστρέφεις σκοτεινός και άδειος…
Φόβος να ζήσεις…
Πόση αγωνία ξοδεύεις για τόσα λίγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου