"Σπαρτιάτες, Αθηναίοι, μαζί και τόσοι άλλοι/ κόσμος Ελλήνων, μοιρασμένος
σε διλήμματα/ όσο περιμένει μια Ελληνίδα, το Ερεχθείο φως/ ξεκαθαρίζουν
τη ζωή τους, με νεκρούς/ χιλιάδες νεκρούς, σε στεριά και θάλασσα/
αφουγκράζονται το χρόνο που περνάει, στις συμμαχίες/ τόσο θάνατος
απλωμένος, για μια ειρήνη/ έχασαν τα λόγια, τις λέξεις τους/ διψάνε για
λίγη ψυχή, ανθρώπινη/ η οργή γέμισε πνευμόνια, ξεχειλίζει/ αδιέξοδο ο
πόλεμος της εξουσίας, παρανόηση/ αφήσαμε τη ζωή να φεύγει, κρατώντας
μνήματα/ δεν είναι έρωτας, ποτέ δεν ήταν/ η θλίψη, η εμπλοκή με το
θάνατο."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου