οι ταξιδιώτες ήρθαν κι έφυγαν
κεκηρυγμένοι εχθροί της ίδιας λησμονιάς και του ίδιου πάθους
υλοτόμοι πάντα του ίδιου πόθου
και μπροστά τους ν’ απλώνωνται όσο παίρνει το μάτι κι η καρδιά
τα ίδια μαύρα κουρελιασμένα σύννεφα
να μπλέχουν στα κατάρτια τους
να σκουριάζουνε τις άγκυρές τους
ναν τους σφυράν κρυφά μέσα στ’ αυτί με τη μπουρού
την ίδια οδύνη
λες ένα κίτρινο χρυσό
λαμπερό
να βάψη αυτό το μαύρο αισχρό και θλιβερό τοπίο
που το τρυπούν σκληρά
τα νυσταγμένα φώτα των ηλεκτρικών λαμπτήρων
τα νυσταγμένα φώτα μιας αξιοδάκρυτης ―ιδανικής― πορνείας
και της ψωριάρικιας γκαμήλας το νυσταλέο «che vuoi?»
λες;
σκέψου πως είν’ αδύνατο
πως είναι κι απολύτως περιττό να ξεφωνίσης και να πης
όλη τούτη τη φλόγα
όπου τρώει τα σωθικά σου
και την κρατάς
ε, συ!
τόσο καλά
τόσο σφιχτά
τόσο βαθειά φυλακισμένη
μέσα σου
οι ταξιδιώτες λες εφύγαν ήρθανε
ελύσανε τα μάγια
λύσανε τις πριμάτσες
που τους κρατούσανε δεμένους στο μουράγιο
δεν είταν
ένας χορός ευγενικά θλιμμένος
όλες τούτες οι εξάρσεις των νοσταλγών
που σβει το κύμα
ως δαγκάνει λυσσαγμένο
των πεύκων των αναμαλλιάρικων το δίχτυ;
των πεύκων που εμεταμφιέστηκαν μόνο γι’ απόψε
μόνο
για να γενούν κομμήτες;
ένα πουλί θαλασσινό τανύζει
τα φτερά του
λέει:
«εσύ ’σαι
ο νέος προφήτης
μέσα στην τάφρο των δικών σου λιονταριών»
κεκηρυγμένοι εχθροί της ίδιας λησμονιάς και του ίδιου πάθους
υλοτόμοι πάντα του ίδιου πόθου
και μπροστά τους ν’ απλώνωνται όσο παίρνει το μάτι κι η καρδιά
τα ίδια μαύρα κουρελιασμένα σύννεφα
να μπλέχουν στα κατάρτια τους
να σκουριάζουνε τις άγκυρές τους
ναν τους σφυράν κρυφά μέσα στ’ αυτί με τη μπουρού
την ίδια οδύνη
λες ένα κίτρινο χρυσό
λαμπερό
να βάψη αυτό το μαύρο αισχρό και θλιβερό τοπίο
που το τρυπούν σκληρά
τα νυσταγμένα φώτα των ηλεκτρικών λαμπτήρων
τα νυσταγμένα φώτα μιας αξιοδάκρυτης ―ιδανικής― πορνείας
και της ψωριάρικιας γκαμήλας το νυσταλέο «che vuoi?»
λες;
σκέψου πως είν’ αδύνατο
πως είναι κι απολύτως περιττό να ξεφωνίσης και να πης
όλη τούτη τη φλόγα
όπου τρώει τα σωθικά σου
και την κρατάς
ε, συ!
τόσο καλά
τόσο σφιχτά
τόσο βαθειά φυλακισμένη
μέσα σου
οι ταξιδιώτες λες εφύγαν ήρθανε
ελύσανε τα μάγια
λύσανε τις πριμάτσες
που τους κρατούσανε δεμένους στο μουράγιο
δεν είταν
ένας χορός ευγενικά θλιμμένος
όλες τούτες οι εξάρσεις των νοσταλγών
που σβει το κύμα
ως δαγκάνει λυσσαγμένο
των πεύκων των αναμαλλιάρικων το δίχτυ;
των πεύκων που εμεταμφιέστηκαν μόνο γι’ απόψε
μόνο
για να γενούν κομμήτες;
ένα πουλί θαλασσινό τανύζει
τα φτερά του
λέει:
«εσύ ’σαι
ο νέος προφήτης
μέσα στην τάφρο των δικών σου λιονταριών»
3 σχόλια:
Ύστερα από τα μεσάνυχτα κι αφού ολονυχτίς οι ταξιδιώτες έρχονταν κι έφευγαν κεκηρυγμένοι εχθροί της ίδιας λησμονιάς και του ίδιου πάθους υλοτόμοι του ίδιου πόθου και μπροστά τους ν’ απλώνωνται όσο παίρνει το μάτι κι η καρδιά τα ίδια μαύρα κουρελιασμένα σύννεφα να μπλέχουν στα κατάρτια τους να σκουριάζουνε τις άγκυρές τους ναν τους σφυράν κρυφά μέσα στ’ αυτί με τη μπουρού την ίδια πάντα οδύνη, όπως λέει και ο Ποιητής,
Καθώς η Νύχτα αγκαζέ με τη Σελήνη, υποκλίνονταν επί σκηνής και αποχωρούσαν παίρνοντας μαζί Τις ΧαρμοΛύπες Τους
( Άραγε, Πόσοι τρισευτυχείς βίωσαν –ενύπνιον– Το Ποθούμενον;
Πόσοι τρισδυστυχείς ξύπνησαν περιδεείς από εφιάλτες;
Πόσοι –θριαμβικά– συνευρέθησαν;
Πόσοι –απελπισμένα– αυτοϊκανοποιήθηκαν;
Πόσοι χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ ενέδωσαν στο κάλεσμα τεχνητών παραδείσων, με από μηχανής –πανοικτίρμονα, ελεήμονα, παυσίλυπον– θεό το ποτό ή τις ουσίες;
Πόσοι περιχαρείς το πρωί αντίκρισαν στον καθρέφτη τους τροπαιοφόρους αναδιανεμητές του πλούτου – πανευτυχείς δωρεοδόχους της σερμαγιάς διαρρήξεων, κλοπών, ληστειών;
Πόσοι περίλυποι αντίκρισαν θύματα – πανδυστυχείς (ακούσιους) δωρητές της λείας διαρρήξεων, κλοπών, ληστειών;
Πόσοι πρωτοαντίκρισαν Το, μετά τον τοκετό, Αναστάσιμον Φως – Νομοτέλεια, άλλωστε, καθώς Το Φως νικάει πάντα το σκοτάδι, αν μη τι άλλο, για ευτυχείς γονείς που ευελπιστούν πως φέρανε στον κόσμο (εις μικρόν) Υιούς του Ανθρώπου;
Πόσοι ''κοιμήθηκαν'' ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, με κατευόδιο τα βουρκωμένα μάτια, τα φιλήματα και τα χάδια αγαπημένων συνταξιδευτών στην επίγεια, εφήμερη του βίου τους δοκιμασία;
Πόσοι ''χάθηκαν'' μετά από καταδικασμένη ''πάλη'' με τον Χάρο στα μαρμαρένια αλώνια κάποιας ΜΕΘ – Μοιραία σχοινοβασία, χωρίς ισορροπιστικό κοντάρι και δίχτυ ασφαλείας, πάνω από τις θολές γραμμές των Οριζόντων;
Πόσοι μπήκαν εκτάκτως στο νοσοκομείο, χτυπημένοι –το πιθανότερο– από νεόφερτο, μοδάτο, αχαρτογράφητο φονικό ιό, και αγωνιούν για τα αποτελέσματα των Μοριακών Τεστ;
Πόσοι –ανεπίστροφα, απονενοημένα, παραβατικά;– έριξαν ''Τίτλους Τέλους'' σε βιβλικό γολγοθά – σισύφειος βράχος στους ώμους τους Η εφιαλτική, ανάλγητη, ανέλπιδη καφκική ''Δίκη''· ένα γολγοθά αβάσταχτο χωρίς έστω και ψευδεπίγραφο δικαίωμα στο θαύμα –εις μάτην: ''Πάτερ μου, ει δυνατόν εστίν παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο''– και, μες στη φοβερή ερημία του πλήθους, χωρίς έναν κάποιο Σίμωνα τον Κυρηναίο;
Πόσοι αξιώθηκαν Τον Ύπνο Του Δικαίου προσμένοντας, με το χάραμα, –όσο ζω, ελπίζω, ποτέ, μη λες ποτέ, θαρσείν χρη· ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό, ει ο θεός μεθ' ημών, ουδείς καθ' Ημών κ.λ.– την Ανατολή μιάς Νέας, Άφθαρτης, Λυτρωτικής Χίμαιρας; )
Ξάγρυπνος ο Ποιητής –ποτέ από το χρέος μη κινών– στιχουργούσε εξόχως Υπερρεαλιστικά για να προϋπαντήσει το Πρωινό, με Τραγούδι
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Πρωινό Τραγούδι
https://kyklodiwktos.blogspot.com/2020/06/blog-post_50.html
Σε Αντικατάσταση του δεύτερου, κατά σειράν, παραπάνω σχόλιου καθώς το ιστολόγιο με την αναγραφόμενη διεύθυνση URL καταργήθηκε.
Πρωινό Τραγούδι
http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2218/Keimena-Neoellinikis-Logotechnias_G-Gymnasiou_html-empl/extras/texts/index09_01_parallilo_engonopoulos.html
Δημοσίευση σχολίου