ΣΚΟΠΟΣ ΧΑΜΕΝΟΣ

Σ΄εκείνες τις αστροφεγγιές

που προμηνούν καλοκαιριές

μα που τ΄αχείλι πάει να φρίξει,

και που όλη η ψύχρα απ΄τη βραδυά

γίνεται μέσα στην καρδιά

πίκρα και κάματος και πλήξη,

εγώ δεν έμοιασα ποτές

με τους πικρούς τραγουδιστές

που - κάθε βράδυ σα σχολάνε -

απ΄τα παράθυρα περνούν

- που άξαφνοι ανέμοι τα σφαλνούν -

και τραγουδούν, πολλοί, και πάνε...

Κάτω απ΄τον έντονο ουρανό,

τι μ΄έχει κάνει, να πονώ

κι ως τόσο να σωπαίνω, εμένα;

και να γυρεύω μοιρασιά

απ΄τη δική τους ζεστασιά

μες στα τραγούδια, εγώ, τα ξένα;

Δούλευα μέσα μου να πω

κ΄εγώ (ποιός ξέρει!) έναν σκοπό;

Αχ, κι΄όσο αν τρίβη κι΄αν μαζώνη

τα χέρια μου, όμως δε μπορεί

ακόμα η φούχτα σου να βρη

και την ψυχή μου, που κρυώνη...