(Όταν θα ακουμπάω στην νοσταλγία να μην ντρέπομαι ...)
Κι όταν με ρώτησαν
σαν τι μαχαίρι θέλεις νά' σαι συ
του ψωμιού ή του θανάτου ...
είπα πως θέλω νά' μαι του ψωμιού
γιατί μ' αρέσανε τ' αληθινά
κι αυτά θέλουνε τη ζωή
κι όχι το θάνατο ...
Κι ας ήτανε βουνά ψηλά μπροστά
και άβυσσος τάφρος τριγύρω
Και βλέμματα παγίδες
και σούσουρο ψευτιάς σερνότανε
πάτωμα γλιστερό ...
Και φίδια χόρευαν σφιχτά μ' αετούς
Διάλεξα τα στενώματα
το χώμα που ακούει και γιατρεύει
αν το σεβαστείς
κι ανηφοριές κατηφοριές για σκηνικό
Μα και το βλέμμα που σηκώνεται στον ουρανό
κι απλώνει τη χάρη και τη λεύτερη ανάσα του παντού
Τί μ' έκοφτε;
Αφού κι η θάλασσα μου έκλεινε το μάτι από μακριά
Μακριά άφηνα κι εγώ τις λίμνες και τους βάλτους ...
Λ.Ζ.
1 σχόλιο:
Είναι ένα ωραίο ποίημα, που το κάνει ξεχωριστό Η Συγκυρία.
Είναι Η Θαρρετή Απάντηση ομολογιακού οπτιμιστή, ορκισμένου αρνητή καβαφικών τειχών στο δίλημμα ''Να αυτοκτονήσω ή να φτιάξω καφέ;'' του Αλμπέρ Καμύ.
Του Κορυφαίου Καμύ, που δεν τον άφηνε να κοιμηθεί Το Του Σαίξπηρ (ως εκ του αμλετικού ''To be, or not to be'') Τρόπαιον.
Είναι Η Δικαίωση της Εφαλτήριας Ελπίδας αιχμάλωτου δεσμώτη για λυτρωτική απόδραση από το απέραντο γκρίζο διαχρονικού, μετά Την Ήττα, Τοπίου στην Ομίχλη.
Είναι Το ''Οδοιπορικό'' από ''βουνά ψηλά μπροστά / και άβυσσο τάφρο τριγύρω
Και βλέμματα παγίδες / και σούσουρο ψευτιάς / που σερνότανε πάτωμα γλιστερό...''
σε Μεταπτωτικό -στο βαθμό (πάντα) του εκάστοτε εφικτού- πλην όμως, εν προκειμένω, αρκούντως Πειστικό Happy End - Έντιμο Συμβιβασμό; μέσω της πεπατημένης, μονόδρομου άλλωστε : Της κλίνης του Προκρούστη.
Είναι Το Άσπρο Πανί, ανοιχτά στο Σούνιο, απέναντι -Αντίπαλο Δέος- από απόκρημνους βράχους κι ασπάλαθους.
Συνελόντι ειπείν -για να θυμηθούμε και τα Παλιά, Καλά κι Αγαπημένα μας Ε Λ Λ Η Ν Ι Κ Ά- Είναι ένα ωραίο ποίημα.
Δημοσίευση σχολίου