Άστεγοι... / Ποιητική Συλλογή της Παναγιώτας Χριστοπούλου - Ζαλώνη / Βεργίνα, 2016

Το κάλλος

της ποίησής μου

σιωπηλός διαβουλευτής

ανάμεσα στο εγώ μου

και τη φαντασία μου.

Το έμψυχο

και το άψυχο -

Έτσι για την

μεταξύ τους αρμονία

ή απλά για μια

συγκινησιακή

εκτόνωση.

***

Η νύχτα έβρεχε ελπίδες

Προσέτρεξε στην τέχνη της Ποιήσεως

κι άρπαξε λίγα δράμια ελπίδες,

τρεις στίχους έχτισε

για να βρει καταφύγιο,

κλείνοντας πίσω του τις θύρες.

Ακούγεται τώρα μουσική,

ένα τραγούδι, σαν κυμάτισμα της θάλασσας,

σε συγχορδίες περίπλοκες

και τόνους μαγικούς παλιούς,

μέχρι να φθάσει η ώρα, ν’αποκοιμηθεί

κρατώντας, τις ελπίδες που απέκτησε,

σφιχτά,

πριν βγάλουνε φτερά

κι αλλάξουν ρότα.