Παναγιώτα Χριστοπούλου - Ζαλώνη
Θ
Θρανίου έρωτα
την πρώτη θέση κάθισε
Θηρίο ανήμερο
στα σπλάχνα του ο πόθος
Θνητό το
όνειρο νομίζουν μα είναι αθάνατο
Θείο το
άγγιγμα, πανίερο κι αιώνιο
Θεός ο Έρωτας
δίδει τις εντολές του
Θησαύρισμα του
Μωυσή για όλους που λατρεύουν
Θρέμμα ψυχής
αθάνατο γέννημα της ιδέας
Θύελλες
επιθυμιών δαίμονες του «Λεμόντρωφ»
Θυμιάματα
ουράνιων επίγειων αγγέλων
Θυμάρι μέντα
δυόσμος και γαρύφαλλο
Θάλλουν για
Σένα Ω ρ α ί ο…
Λ
Λυπηρές
μπαλάντες τις απέσυρα
Λείπουν πλέον
απ’ τον σταθμό μου
Λήθης γέμισαν
δεξαμενές
Λερναία Ύδρα
τις ερούφηξε
Λεύκες
στολίσθηκαν
Λέξεις
φανταιζί
Λυρικές
Ελληνικές
Λόγια
συνθέτουν τρυφερά
Λαμπερού
παραμυθιού
Λικνίζονται σε
παλάτια βασιλικά.
Ψ
Ψυχή μου ψυχή
μου
Ψέματα ήταν
παρλάτα κομπάρσων
Ψυχρός κι ο
ήλιος ποτέ δε με ζέστανε
Ψωμί δίχως
άλας λειψό δίχως ένζυμα
Ψεύτικος
άγγελος θαμπώθηκα χάθηκε…
Ψήνω καφέ
πικρό και κατάμαυρο
Ψιθυρίζοντας
λέξεις παλιές που σκουριάσανε
Ψιλοτραγουδάω
ληγμένα τραγούδια
Ψάχνω τώρα
ακρωτήρι νησιού για ν’ αράξω
Ψαλμούς ν’
αναπέμπω στην άκρη της θάλασσας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου