Σαν κλείνω τα μάτια μου / ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ

Κλείνω τα μάτια μου να στοχαστώ
κάτω απ’ το άπειρο των αστεριών,
και μες απ’ τα ματόφυλλά μου τα σφαλιστά
είναι φορές που ένα πέλαγος ξανοίγεται γαλανό
να λαμποκοπάει στο φως το δειλινό
και μέσα του να περνάνε πανιά…
άσπρα πανιά ανοιγμένα πλατιά
σαν φτερούγες περιστεριών…..

και μ’ ένα πετάρισμα των ματιών
βλέπω πανιά φουσκωμένα
απ’ τον αέρα τον αλμυρό,
σαν σύννεφα σ’ ηλιόγερμα ονειρικό….
και περνάνε… και περνάνε
και δεν έχουν τελειωμό.
Αχ, χωρίς εμένα πού πάνε;

Κι ακούω και την θάλασσα που βογκά
κι αχολογάει με φιφλίσματα ηδονικά….
Μια θάλασσα γαλάζια,
χρυσή και λουλακιά
που μπροστά στα μάτια μου τα κλειστά
δεν σταματά να χορεύει….
κείνη την θάλασσα που μου γελά
και να πάω κοντά της με γυρεύει….
και τα πανιά περνάνε…. Περνάνε…

Αχ, χωρίς εμένα που πάνε
τόσα καϊκια βαμμένα πορφυρά
τόσες παντιέρες με χρώματα μαβιά
που πλέουν και για μακριά τραβάνε,
να με πάρουν μαζί τους αχ, γιατί δεν σταματάνε…..

 «ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ ΕΙΔΥΛΛΙΑ»