ΠΡΟΣΜΟΝΉ… / ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ.

Στη χάση του Αυγερινού
ξυπνούν χιλιάδες ήλιοι,
μα ο καημός τ’ αφέντη νου
κι αυτή η πίκρα του καπνού
μου στέγνωσαν τα χείλη…
………………………………
Στη θύμησή σου ξενυχτώ
κι έχω φεγγίτη ανοιχτό
να μπούνε μέσα τ’ άστρα,…
μ’ αυτή η άπαυτη σιωπή
δένει κορδέλα γκριζωπή,
στου μενεξέ τη γλάστρα…

Απ’ της ψυχής σου τις σοδειές
έκλεψα ήχους κι ευωδιές,
μέντα και μαντζουράνα,…
τώρα στην κούπα για κρασί,
στάζει το δάκρυ θαλασσί,
καρδούλα μου τσιγγάνα…
………………………….....
Το συνετό τραπέζι μας
σε καρτερεί στρωμένο,…
μύριοι βαδίζουν στη βροχή
-άποικοι, μέτοικοι, φτωχοί-
κι εγώ σε περιμένω…