Επίμονες μεγάλες ιστορίες για τα σπίτια που μας σύλησαν
Τα παραπλέω τα νησιά, όλο τα παραπλέω
–παράξενο̇ θαρρείς και δεν τ’ αγάπησα όσο θα ’πρεπε
Μα τι τα θες, είν’ οι καιροί θολοί και τα λυχνάρια λίγα
κορμιά ποτάμια να σου στέκονται
[…]
Καταραμένο κι ανελέητο ταξίδι από παρακαμπτήριες
στην άλλη όχθη του καθρέφτη, στην περιπέτεια της
λησμονιάς
στο άμα και στο θάμα, στα ωριμότερα τοπία μας
στο πότε και στο χτες, στις φλύαρες πτυχές της σιωπής σου
στα καθημερινά, μικρά, χαριτωμένα εγκλήματά τους…
[…]
τύπος άγνωστος στη μνήμη.
Δεν ανασύρεται με τίποτα.
Όλη η εντρύφηση στα λεξικά πήγε χαμένη τότε
Απώλετο
Ίσως επειδή τρομοκρατούμαι Όλλυμι
Σβήνω και χάνομαι πού πάω Όλλυμι;
Η απειλή παρούσα μη χαθώ
Να μη χαθώ φοβάμαι, την απώλεια…
...
Σαν από χρόνια ν’ ανήκω στη θάλασσα
και λαχταρώ με τη ματιά μου το κύμα.
Σαν πόσα δέχεται το κύμα χρώματα
τ’ ουρανού το χρώμα το χρώμα του βράχου χρώμα
κόκκινο κίτρινο πορτοκαλί του βράχου στο νερό
άσπρο του βράχου στο νερό
διαύγεια που επιπλέει απροσδόκητη
αεικίνητο του ήλιου δίχτυ στο νερό
άσπιλο φως μέσα στο φως
φως στο νερό με κύμα χωρίς κύμα
φως στο νερό να παίζεις με το κύμα
να είσαι εκεί έτσι απλά και το νερό να σε δέχεται
για να τα βλέπω όλ’ αυτά ανασαίνω
για να τα ξέρω όλ’ αυτά ανασαίνω
για να τα είμαι όλ’ αυτά ανασαίνω…
****
****
ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ
Είπες: Τι είχα εγώ,
τι έχασα…
Αυτό που είχες έχασες
Αυτό που έχασες είχες
τι έχασα…
Αυτό που είχες έχασες
Αυτό που έχασες είχες
`
∗
ΕΝΤΟΛΗ
Τα παραπλέω τα νησιά, όλο τα παραπλέω
-παράξενο θαρρείς και δεν τ’ αγάπησα όσο θα ’πρεπε
Μα τι τα θες, είν’ οι καιροί θολοί και τα λυχνάρια λίγα
κορμιά ποτάμια να σου στέκονται
φύλλα ν’ ανοίγουν στην ημέρα
με μύρα και μ’ ανασασμούς καταμεσής στον ήλιο
Καταραμένο κι ανελέητο ταξίδι από παρακαμπτήριες
στην άλλη όχθη του καθρέφτη, στην περιπέτεια της λησμονιάς
στο άμα και στο θάμα, στα ωριμότερα τοπία μας
στο πότε και στο χτες, στις φλύαρες πτυχές της σιωπής σου
στα καθημερινά, μικρά, χαριτωμένα εγκλήματά τους
στην πρόδηλη αναγκαία συνωμοσία
-έστω κι έτσι
λοιπόν, ας είναι κι έτσι, ας μην πιστεύω
πια στα παραμύθια, μα όλο ας λέω
επίμονες μεγάλες ιστορίες για τα σπίτια που μας σύλησαν
-παράξενο θαρρείς και δεν τ’ αγάπησα όσο θα ’πρεπε
Μα τι τα θες, είν’ οι καιροί θολοί και τα λυχνάρια λίγα
κορμιά ποτάμια να σου στέκονται
φύλλα ν’ ανοίγουν στην ημέρα
με μύρα και μ’ ανασασμούς καταμεσής στον ήλιο
Καταραμένο κι ανελέητο ταξίδι από παρακαμπτήριες
στην άλλη όχθη του καθρέφτη, στην περιπέτεια της λησμονιάς
στο άμα και στο θάμα, στα ωριμότερα τοπία μας
στο πότε και στο χτες, στις φλύαρες πτυχές της σιωπής σου
στα καθημερινά, μικρά, χαριτωμένα εγκλήματά τους
στην πρόδηλη αναγκαία συνωμοσία
-έστω κι έτσι
λοιπόν, ας είναι κι έτσι, ας μην πιστεύω
πια στα παραμύθια, μα όλο ας λέω
επίμονες μεγάλες ιστορίες για τα σπίτια που μας σύλησαν
ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ
Από νωρίς μαντεύει η θάλασσα τη νύχτα.
Απότομα σκουραίνουν τα νερά
και καταπίνεται το φως από το κύμα.
Βαραίνει το νερό μεμιάς. Λήθη της μέρας.
Στιλπνό, ασέληνο νερό στην ησυχία.
Μαύρος και μονοκόμματος γιαλός. Αγνωμοσύνη.
Θάλασσα επιλήσμων και ψυχρή. Αταραξία.
Η σκοτεινή σου ακινησία
η πίσω όψη του φωτός
Απότομα σκουραίνουν τα νερά
και καταπίνεται το φως από το κύμα.
Βαραίνει το νερό μεμιάς. Λήθη της μέρας.
Στιλπνό, ασέληνο νερό στην ησυχία.
Μαύρος και μονοκόμματος γιαλός. Αγνωμοσύνη.
Θάλασσα επιλήσμων και ψυχρή. Αταραξία.
Η σκοτεινή σου ακινησία
η πίσω όψη του φωτός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου