Στη ρυτίδα του Χρόνου,
μιά θάλασσα σπαρμένη στο ΄Απειρο,
και σ' ενός άσπρου σκοινιού την άκρια,
κρεμασμένο το Χτες...
Κι ύστερα, ήρθε η Μοναξιά...
Ένα Πάθος απ' το σκοτάδι βγαλμένο,
αγριεύει πιότερο της Αγάπης τον κήπο,
και μιά φαιά Απελπισιά,
γίνεται σπαραγμός στο απροσμέτρητο Χάος.
Όμως, βαστόντας σφιχτά τη ζωή απ' το χέρι,
πισωπλατίζω τις τρικυμίες του κόσμου,
και γλυκοποτίζω τις λύπες.
Απορρίπτω τα Πάθη,
και με θούρια και αλαλλάζουσες κόρνες,
υποδέχομαι ΄Ανοιξες!
Θαμπόνω τις στιγμές της Οδύνης,
και ισορροπώ,
ανάμεσα σε Ανατενήσεις κι Αλήθειες!
Σταματώ να πληγώνω,
κι ας πληγώνομαι ωστόσω,
μέσα από μικρές συναισθηματικές απολαύσεις!
Καθρεφτίζω τον ΄Ηλιο στα κρύσταλλα,
γιά να πάρουν ανταύγειες χαράς,
και σπέρνω με ρόδα τα πέλαγα!
Τώρα πιά, με κινήσεις εφήβου,
πολεμώ,
αυτά που δεν μ' αντιμάχονται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου