Έτσι γεννιούνται τα όνειρα
Μέσα σ’ ένα βλέμμα που ανθίζει
Σαν μυρωμένο γιασεμί στο φιλί της άνοιξης
Που ανυπόμονα προσμένει τα χελιδόνια
να τη συνοδεύσουν στη χωρά του έρωτα.
Πάρε ανάσα από τα χείλη μου
Που στράγγισαν προσμένοντας το χαμόγελο του
Μάη
Αδημονώντας να ανθίσουν σαν λευκά κρίνα
Στις μελωδίες των αηδονιών που ξέφυγαν
Απ’ την ακούσια φυλακή τους.
Δεν μπορώ να πιστέψω
Ότι μπόρεσες και ξέχασες του όρκους σου
Και χωρίς οίκτο αφήνεις πίσω σου
το καλοκαίρι που τόσο αγάπησες
ίσως γιατί τότε δεν είχες άλλη επιλογή
γράφοντας την τελευταία πράξη της
παράστασης
με το ψεύτικο σου δάκρυ που έβαψε κόκκινο
το αίμα μου
από το μαχαίρι της προδοσίας
που αβίαστα μου βύθισες στην καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου