ΑΝΕΙΠΩΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Μες τα άδοξα είκοσι χρόνια

Που τα πάντα σκεπάζει η σιγή

Σαν να βρίσκονται κάτω απ’ τα χιόνια

Παγωμένα απ’ το κρύο, τη βροχή

Η ψυχή μου λυγίζει από πόνο

Περπατώντας στην έρημη γη

Τα Ψαρά μου θυμίζεις χωριό μου

Την ανείπωτη κείνη στιγμή

Που στη θέση τους αλίμονο τώρα

κάποια άγρια, κάποια κραυγή

Είναι αυτή που κάνει το νόμο

Των θηρίων που ουρλιάζουν μαζί

Στα σοκάκια , στον κάθε σου δρόμο

που ληστές με τη μαύρη ψυχή

Ξεγυμνώσανε ακόμα κι εσένα

Ω, Αγία μου Συ Παρασκευή.

Αγναντεύω τα έρημα σπίτια

Που φωνή δεν ακούω καμιά

Και σαν έρχεται η μαύρη η νύχτα

Που η μακάβρια όψη χτυπά

Την ψυχή μου που γέρνει λιωμένη

Μ’ αγωνία να ακούσει λαλιά

Πέφτει τότε βαριά πληγωμένη

Ηρεμία δε βρίσκει καμιά

Kι όλο σκέπτεται τα χρόνια εκείνα

Όπως κάποτε να νιώσει χαρά

Μα του κάκου μια κουκουβάγια

Μες τη νύχτα τον τρόμο σκορπά.

Μα εγώ ποτέ δεν πεθαίνω

Θνητός δεν είμαι σαν αυτοί

Είμαι σίγουρος που όλα θ’ ανθίσουν

Δεν τα πήρε η λήθη μαζί…!

Αθήνα:

15.08.2012……….Από τη συλλογή :- ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ