Νιώθω πως χάνομαι
στου ΄Αδη τα βυθίσματα,
όταν το λυκόφως το εσπερινό,
σκεπάζει με τραγούδι ερωτικό,
την κάθε δασοπλαγιά της Οίτης.
Κι όταν αντικρύζω από μακρυά
το δέντρο της ζωής,
της θέλησης τα γοργοπόταμα κυλούν,
μες του μυαλού τη μνήμη.
Και τότε,
ταξίδια αλαφροϊσκιωτα κεντώ,
αγάπης πλέκοντας στεφάνι...
Όταν την καρδιά
χωρίς συναίσθημα
λεύτερη την αφήνω,
ξαναγεννιούνται ΄Ανοιξες θαρώ,
κι εγώ,
θαύμα γίνομαι μικρό,
στο χώρο της μικρής μου χαμοκέλας.
Κι έτσι, την ώρα που όλοι σταματούν
ν' αφουγκραστούν εμένα,
εγώ, σταματώ προσμένοντας
τον ΄Ηλιο που θαρθεί,
το άλλο Καλοκαίρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου