Απονιά
Ξεχείλισε απ' των
Ανθρώπων τις καρδιές
η Απονιά
κι ανέβηκε πύρινος ο
Στεναγμός
σε πικραμένα χείλη...
Σίγησε του κάθε
πουλιού ο κελαηδισμός
και οι όποιες
τρυφερές στιγμές,
λιανίστηκαν και
χάθηκαν κι αυτές,
μες της Αυγής την
γκρίζα βουβαμάρα.
Σβηστήκανε Χαμόγελα-
Χαρά
και οι Ανάσες
πνίγηκαν
στης θάλασσας τα
βύθια!
Όμως, θα αλλάξουνε
ελπίζω οι εποχές
και η Αγάπη γιά τον
΄Ανθρωπο ξανά,
θα λικνιστεί σαν τον
ανθό
με τις Ανθρώπινες
ψυχές,
σκορπόντας αφειδώς
χαμόγελα
και τρυφερές στιγμές,
ταράζοντας αυθόρμητα
μ' έναν τρελλό χορό
τα ήρεμα και ακύματα
νερά,
της μέχρι χτες...θλιμένης
λίμνης!
Και ήταν ακόμα...η
αρχή
Και να, που ματάρθε η
΄Ανοιξη
με τα ολάνθιστα
δεντριά και τις μοσκοβολιές,
που άφησε ο Πεύκος
λεύτερες
να περιπλανηθούν
ολόγυρα,
τον κόσμο
τούτονε...να γοητέψουν!
Οι ελπίδες ζωντάνεψαν
ξανά,
διαβαίνοντας των
γιασεμιώνε τις στοές
και μύριες χαρές
σφιχταγκαλιάστηκαν
σαν στα κατώφλια
βούϊξαν
οι ερωτικές φωνές...
Ξανεμίστηκαν της
Αμφιβολίας οι στιγμές
κι ένα χαμόγελο πλατύ
υποδέχτηκε ,
προσανατολισμούς
καινούριους!
Αχνοφεγγίζοντας τ'
Απρίλη η χαραυγή,
πόθους αγνούς
κυοφορεί,
αποδιώχνοντας τις
λύπες
και μιά ηδονή
μεθυστική,
εστέρεψε το δάκρυ!
Κι ακόμα ήτανε...της
΄Ανοιξης η αρχή!
Καλοκαιρινό
ηλιοβασίλεμα
Σε τούτο τ' αγαπημένο
μου νησί,
μένω με όλα μου τα
συναισθήματα παρέα,
δίπλα στου κυμάτου το
ξεψύχισμα,
στης ξελογιάστρας
θάλασσας την άκρη...
Χάνομαι σαν έρχεται
το λιόγερμα,
καθώς πλεριάζει η
ψυχή μου από χαρά,
προσμένοντας την
έμορφη Αυγουστιάτικη Σελήνη
και σβήνω με μιά
μονάχα κοντυλιά
την κάθε θλίψη μου
απ' τη χειμωνιά,
καθώς, όπως θαρώ,
το ολόλαμπρο Φεγγάρι
αγγίζω
γεμάτος από όνειρα
τρελλά
κι ολόφρεσκες
ελπίδες!
Και μου έχει γίνει
βίομα αρεστό
το κάθε του Αυγούστου
γιόμα,
γιαυτό, όλο τον κόσμο
προσκαλώ
τούτες τις στιγμές
και τις χαρές,
μαζί να μοιραστούμε.
Μιά απαλή μουσική
Τις ευαίσθητες ώρες
μου,
μιά απαλή μουσική,
την ψυχή μου
ξαποσταίνει.
Τις έμφυτές μου τις
τραχύτητες ξορκίζω,
στέλνοντάς τες σε
τόπους μακρινούς,
εκεί που οι λύπες και
οι οδύνες μου
το δικό τους έχουν
στήσει το κονάκι.
Κάθε που παίζεται
γλυκειά μουσική,
ο ΄Ηλιος λάμπει
πιότερο,
το όμορφο ομορφότερο φαντάζει,
ενώ η νύχτα από άγρια
και σκοτεινή,
ήρεμη γίνεται και
λαμπερή,
πιότερο κι από το
Φεγγάρι!
Κι εγώ, σαν καράβι
μεθυσμένο
χάνομαι στις νότες
και τους ήχους της,
ζητόντας από τ' αγνά
γλαρόπουλα
δυό στίχους απ' το
ποίμα τους,
αν θέλουνε...να με
δανείσουν!
Με αναζητώ
Του εαυτού μου μιάν
αναζήτηση τολμώ
μέσα από τις γκρίζες
χειμωνιές
και το απαλοφύσημα
του αγέρα.
Ψάχνω σε τόπους
άγνωρους,
εκεί που δεν ταξίδεψα
ποτέ
και σε δρόμους
κακοτράχαλους,
που δεν έτυχε...να
τους βαδίσω!
Με αναζητώ στις
άγριες μπόρες της βροχής
και μέσα στων
μπαλκονιών τις γλάστρες,
μες τη σιωπή της
μοναξιάς
και στο αυγινό
ξεκίνημα της τράτας...
Στις όχτες με αναζητώ
του ποταμιού,
στου Φεγγαριού τις
λάμψεις,
στου μαυροσύννεφου τα
σωθικά,
στων άστρων τη
λαμπράδα,
στης θάλασσας την
τρικυμιά,
στου ΄Ηλιου...την
χλωμάδα!
Όμως, όσο και αν
μ'αναζητώ,
βρίσκομαι ακόμα εδώ
στη Γη,
πάνω από ένα κάτασπρο
χαρτί,
στίχους να
γράφω...στην αράδα!!
Από την Αυγή ως το
Δείλι
Στις πολιτείες που
ασκόπως θορυβούν,
κάθε που έρχεται η
Αυγή
γαλήνια, ήσυχη και
μακριά από τις θλίψεις,
μας προτρέπει
τα αρώματα και τα
χρώματα να δρέψουμε
ώσπου να ανατείλει το
επόμενο δείλι,
κατεβάζοντας της
Αγωνίας τους μοχλούς
και ξεσκονίζοντας τα
απομεινάρια των επιθυμιών
της προηγούμενης
μέρας.
Στα συρτάρια του
χρόνου
κλειδόνονται οι οργές
του σκοταδιού,
αφήνοντας τα όνειρα
λεύτερα και μόνα τους
στης Αλήθειας το κυνήγι,
γιατ' είναι πικρό κι
αβάσταχτο
τα όνειρα να
σκοντάφτουν συνεχώς,
σε πραγματικότητες
άθελες κι ακραίες,
που οι
άλλοι...αδίσταχτα ετοιμάζουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου