Κοίτα, τώρα που γερνάμε
χτίσανε απέναντι
Κι έμεινε το δικό σου παράθυρο
ανοιχτό κι αρωματισμένο -πληγή-
να οδηγεί τα όνειρα
και την παιδική μνήμη
Ελάχιστο
Αλεξανδρινό
Έτρεξα στο χρόνο, πίσω από
ιδεολογίες και μορφικές αναταραχές
Έζωσα τις γραμματικές των περιεχομένων
Ήταν επίπονη η προσπάθεια της αναγνώρισης
Μια δίψα, ένας καημός
Κυνηγημένα στόματα
Αποφάσισα τελικά
Θα μείνω εδώ
να φυλάω τα όνειρα που δε ζήσαμε
και γιατρεύτηκες
να λησμονώ τα αγγίγματα που χάσαμε
κι αρρώστησα
να ζήσω στον κόσμο που σου αρνήθηκα
και προδόθηκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου