Με την Βερενίκη μου καταστόλιστη
με το χιλιοτρύπητο φόρεμα του σύμπαντος,
χάνομαι στα ανοιχτά της μοίρας
και του πεπρωμένου,
γυμνώνοντας τις καρδιές
απ' τις υφαντές κουρτίνες της αυγής.
Στάζε καρδιά μου αίμα,
σταλακτίτης γίνε
ο σταλαγμίτης της αγάπης
έσπασε σε κομμάτια.
Πάγος το μεσοδιάστημα
και οι νοσταλγίες δεν ξέρω που ανήκουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου