ΑΣΤΙΚΑ ΕΡΕΙΠΙΑ (ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΙ) (απόσπασμα)

"Ημέρες Κυρίου":

Ανέβηκα στο βουνό.

Αύγουστος, κι είχανε μαχαιρώσει

στο μετρό ένα μετανάστη.

Το κεφάλι μου βούιζε σα μηχανή αεροπλάνου.

Το αμάξι ζεστό,

σα μάλλινη σκούφια για το πρόσωπο.

Κλείδωσα και κατέβηκα.

Τα πρώτα βήματα αβέβαια,

συνηθισμένα στο μπετόν.

Οι πέτρες δαρμένες από αέρα και βροχή,

κοφτερές. Παντού κεραμιδί πευκοβελόνες.

Πεύκα: νέα, γέρικα, με αραιά κλαδιά,

με φρέσκα κουκουνάρια.

Έκοψα ένα, νεαρό. Κλειστό

σαν αστακούδι στη φωλιά του

και κυρτό σα δόντι-φυλαχτό.

Μύριζε ρετσίνι, πεύκο, τα παιδικά μου

χρόνια· δυνατότητα.

Έφτασα στην άκρη του γκρεμού.

Η πόλη απλωνόταν σαν κουβέρτα,

άχνιζε κάτω απ' τα γκρίζα σύννεφα.

Κλίμακες φωτός σάλευαν αναβοσβήνοντας.

Η ασημένια θάλασσα στο βάθος και το λιμάνι με τα γιγαντιαία του ανοιχτήρια.

Ο ουρανός έβηξε και μια λεπτή βροχή

σα χάδι, μούσκεψε το χώμα,

την μπλούζα, τα μαλλιά μου,

τα σκληρά πλαστικά της πόλης

την πίσσα της πόλης

τα κουτιά, τα πάρκα, τα χαντάκια της πόλης

τα βράχια, τ' αυλάκια στις πέτρες,

τα κλαδιά τα σκασμένα απ' τον ήλιο

τις βελόνες των πεύκων,

τα αγκάθια των βάτων.

Ύστερα σώπασε.

Μύρισα τριγύρω την παιδική

λαχτάρα στα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη,

τη δίψα να μάθω,

να πάω σχολείο, να τρέξω στο δάσος,

να παίξω, να μάθω

να μάθω, να μάθω, να μάθω.

Πρωτεύουσα του Αφγανιστάν είναι

η Καμπούλ, που σημαίνει Αποδοχή.

Του Πακιστάν, το Ισλαμαμπάντ.

Στο Σουδάν μιλούν πάνω από τετρακόσιες

γλώσσες και διαλέκτους.

Όταν παιδί μου ήρθε η γιαγιά σου από τη

Μικρασία, οι Έλληνες εδώ τους έφτυναν,

τους έδιωχναν σαν ξένους

φωνάζοντας "Τουρκόσποροι".

Το νεαρό κυπαρίσσι δίπλα μου τεντώθηκε.

Είδα ολόγιομους, μικρούς καρπούς·

τους έκοψα.

Κατεβαίνοντας προς την πόλη

πέρασα από το κοιμητήριο.

Θέλησα ν' αφήσω ένα σπόρο

στον παππού, που ήταν ποιητής

και στρατιώτης, ιππέας και βιολιστής.

Που έγραφε μ' ένα μολυβάκι τόσο δα

και ξυλιασμένα δάχτυλα

ημερολόγιο μετώπου, μέσα στη σκοροφαγωμένη

κάπα του στην Αλβανία.

Κι ύστερα πολέμησε με το στρατό

και νίκησε. Κι όταν πέθανε βρήκαμε

κασέτες με αντάρτικα μες στη ντουλάπα του.

Μα η ταμπέλα του κοιμητηρίου ήταν

ξεκάθαρη:

Κυριακές και αργίες: ΚΛΕΙΣΤΑ -

ΗΜΕΡΕΣ ΚΥΡΙΟΥ.

***

Οδός Καραμανλάκη

Σ’ ένα δωμάτιο στα Κάτω Πατήσια
γρίλιες μισάνοιχτες, φως ριγωτό,
σκόνη που ίπταται,
κουρτίνες παχύρρευστες κουρνιάζουν σαν κότες.
Σκιές ελλοχεύουν στις γωνίες
και ξετινάζονται τ’ απογεύματα
τραντάζοντας το χώρο.

Ένα κατακόκκινο τηλέφωνο που φωσφορίζει
κάθε που καλεί ο έξω κόσμος. Καλώδιο μακρύ
στο μωσαϊκό – κιτρινωπό με γκρι ψηφίδες –
απ’ τη μοκέτα στο σαλόνι στο διάδρομο
μέχρι και την κουζίνα
(μαρμάρινος μασίφ νεροχύτης παγωμένος,
κομμάτια φέτα στο σιφόνι της αποχέτευσης
μυρωδιά πράσινου σαπουνιού)
το φως απ’ το ψυγείο που ξέμεινε μισάνοιχτο.
Φωνή βουτύρου εν τη ερήμω.

Απ’ το παράθυρο, κεραίες τηλεόρασης μονολογούν
σαν τους τρελούς στο ίδρυμα, όλες μαζί,
μα κάθε μία σκούζει τα δικά της.
Και κάθε που πέφτει η νύχτα, τρίζουν τα τζάμια,
εξ αποστάσεως κίτρινοι διάλογοι,
μην κι ακουμπήσουν τις καυτές και παγωμένες λεωφόρους.
Κλειδώθηκαν οι άνθρωποι κι ακούνε τους δικούς τους».