**
ΑΛΗΤΗΣ ΑΠΡΙΛΗΣ / Μαρίνα Αντωνίου
Ένας αλήτης Απρίλης
κατρακυλά σφυρίζοντας
απ' του μαύρου βουνού
την φαλακρή κορφή,
στον κάμπο χαμηλά.
Κι αρχίζει εκεί να τραγουδά,
τινάζοντας ανέμελα
τσουλούφι μυρωμένο.
Και σαν αγέρας τ' άρωμα
πρόφτασε πριν εκείνον
στις γκρίζες πόλεις να φανεί.
Το νιώσανε οι νερατζιές
τινάξανε τη σκόνη
κι άρχισαν να υφαίνουν
μικρά στεφάνια λουλουδιών,
γεμίζοντας αρώματα,
τους βουερούς τους δρόμους
Μυρίσαν τα πετούμενα
ριγήσαν τα φτερά τους
Το νιώσανε και οι άνθρωποι
και βάλανε τα καλά τους.
Κι ήταν βραδάκι Σάββατο
κι αδειάσανε τα σπίτια,
τους δρόμους να γεμίσουνε,
τα πάρκα τις πλατείες.
Πώς να βαστά κανείς
να στέκεται κλεισμένος,
όταν στον κόσμο αγέρωχα
Απρίλης αλητεύει.
***
ΕΡΩΤΑΣ / Δέσπω Πηλαβάκη
Στείλε τ αστέρια σου Ουρανέ
να διώξουν το σκοτάδι
και ν ανταμώσουν οι ψυχές
που σμείγουνε το βράδυ
Οι αμαρτωλοί οι έρωτες
στο φως δεν περπατάνε
στα σκοτεινά μονάχα ζουν
αλλά στ άστρα πετάνε
Φωτιά παίρνουν τα χείλη τους
λαχτάρα μες τα μάτια
γυαλλί που σπάζει η καρδιά
και γίνεται κομμάτια
Με οδηγό τον έρωτα
κάνουνε χίλια λάθη
δεν μετανοιώνουνε στιγμή
αιχμάλωτοι στα πάθη
Στα βράχια κομματιάζονται
μα όλο εκεί πηγαίνουν
παίζουνε με το θάνατο
και αγκαλιά πεθαίνουν
****
ΧΑΡΙΤΕΣ / Αντώνης Περδικούλης
Ήταν η μέρ’ ασάλευτη
Πού τη ζηλεύαν όλοι
Οι πόθοι σήκωναν πανί
Σάλπιζε ανέμου χαίτη
Στα σύννεφα ξαπόσταιναν
Ωραία χελιδόνια
Αγκάλιαζαν τίς χάριτες
Λίγωναν τίς καρδιές μας…
*****
Άτιτλο/ Γρηγορία Πελεκούδα
Κάπως έτσι αρχίζει
μα κατά που τελειώνει κανείς δεν ξέρει.
Ο άνεμος είναι γεμάτος κραυγές
από ανάσες, από θραύσματα λέξεων
κι όπου σταθμεύουν μας πληγώνουν
και η δική μας φωνή χάνεται μες στ΄άστρα,
μας αφήνουν μόνο ν΄ακούμε των αμνών το πέρασμα
και τα βράδια στριμωχτά να συνωστιζόμαστε
στη σκόνη στα μέσα του καλοκαιριού,
όπου ο ηχητικός φραγμός κλείνει και ξανακλείνει
την λάμψη του ήλιου.
Στοχάσου την νύχτα πως αφουγκράζεται,
ένα κρυστάλλινο χιόνι πως πέφτει αργά και σπιθοβολάει
ο κύκνος πάνω απ΄τα κεφάλια μας και στου καθρέφτη
την αντανάκλαση η φλόγα κεριού πως τρέμει,
την ηχώ της φωνής να παλεύει
στα ποιο βραδυκίνητα χέρια τ΄Απρίλη
σαν το νερό στ΄αυλάκι που αστρογαλιάζει στην αρχή
του κόσμου, μιας Άνοιξης, κι εσύ να είσαι έγκλειστος
πως ρέει η ζωή πως ρέει;
******
''βράχια αθέατα'' / Σοφία Θεοδοσιάδη
Υπόγεια ρεύματα με πλάνεψαν
με ταξιδέψαν και με βγάλανε σε μακρινό γυαλό
στο ονείρεμα..αφέθηκα μες στα γαλαζοπράσινα νερά...
θέλησα βράχος να γενώ στην άκρια της θάλασσας
να σκάει το κύμα να δροσίζομαι..
να βρέχεται ως τα μέσα η ψυχή μου..
μ' απ' την πολλήν αλμύρα που με κέρασε
μου έκαψε τα σωθικά
έγινα πέτρωμα στην έρημη ακτή..
βράχια αθέατα βουλιάξανε στα μέσα μου
και από τότες και μετά αντέχω τους Χειμώνες..
αυτός ο βράχος μέσα μου
μονάχος μέσα στη σιωπή με κατοικεί
έρχονται οι γλάροι και του κάνουν συντροφιά
επάψαν να περνούν αποδημητικά πουλιά
δε χτίζουν τις φωλιές τους..
μον' στα κουφάρια που άνοιξαν τα αφρισμένα κύματα..
κρύβονται..........
γεννάνε μυστικά τα βράδια οι Αλκυόνες..
είναι παρήγορη η σκέψη όσο να πεις
να σου εμπιστεύεται τα αυγά της μια Αλκυόνα..
φέρνει μαζί παράταιρα..μικρή μικρή την Άνοιξη
τα πετρωμένα τα κομμάτια μου βουλιάζει στο βυθό
επίορκος γίνομαι της αντοχής..
φορώ κατάσαρκα το ονείρεμα
ξαναγεννιέμαι πα στο βράχο Αλκυόνα..
*******
ΧΑΡΑ /Χριστόφορος Τριάντης
Η χαρά ντύνει
το βαθύ σκοτάδι
και το φως έρωτα το κάνει.
Τα μάτια σταματούν
να ταξιδεύουν
στις σκιερές βελανιδιές
κι αρπάζουν τη χαρά
γυμνή, μέχρι την αυγή.
********
Κάτι Αύγουστους μετρώντας / Ρείζης Περικλής [Πεπλιώτης]
Να' ρθει ένας Αυγουστος ζεστός
στο φως του να μας πνίξει
μαγεία του παραμυθιού {πως να πεθαίνεις Λεύτερος}
παιδιά να μας αγγίξει {ξανά λαούς να δείξει}
Να 'ρθει όπως έρχονταν παλιά
ο φίλος απ' τα ξένα
ένα τραγούδι η χαρά
τα στόματα όλα ένα
Χορό ζητάει ασίκικο
βαρύ η ''Αθανασία''
πάει Σολωμό και Ισαάκ {αντάμα Ισαάκ και Σολωμός}
στη λίμνη ''Αχερουσία'' {μια πίστα η Αχερουσία}
Της Αμμοχώστου γιασεμιά
άρωμα δεν σκορπίζουν
το σώμα τους αγγίζουνε
σαν άνθρωποι δακρύζουν
Και από τότε συνεχώς
τους Αύγουστους ξοδεύεις
σαν ) κάτι νομίσματα παλιά {σαν ψάρια απ' το Μπαλουκλί}
που απ' τις καρδιές ψαρεύεις {τις μνήμες ζωντανεύεις }
Ξοδέψανε την ζήση τους
κάτι Αυγουστους μετρώντας
τσιγάρο στο χάρο άναψαν (κέρασαν)
κοιτώντας τον γελώντας
μάγκες να φέρουν Λευτεριά
στην Κύπρο ροβολώντας
*********
Είθισται / Ειρήνη Ανδρέου
Αν τολμάς να λες την αλήθεια δημόσια ,
απέναντι και πάνω από συμφέρον
δόξας κι υλικό
να είσαι έτοιμος για τα καρφιά ,
το όξος, τη χολή,
από αυτούς που αγάπησες πολύ.
Να είσαι έτοιμος τον Γολγοθά σου
ν' ανεβείς
μ' αγκάθινο στεφάνι αντί κορώνα
μα μην βαρυγκομήσεις.. .
Ούτε σαν τους ακούς να αγαπούν
φαρισσαίους, αρχιερείς
και Βαραββάδες.
Μα τι λέω, σαν να μην ήξερες
πως τούτη θα 'ταν η μόνη πληρωμή
που αγάπησες πολύ...
Είθισται......
**********
" ΤΑ ΘΕΛΩ ΜΑΣ" / Ανδρούλλα Θεοκλή Νικηφόρου
Έχει ραγίσει η πέννα μου,
στέρεψε τό μελάνι,
"τά θέλω μας" πολλά,
καί τό χαρτί δέν φτάνει.
Τά λάθη μέσα στήν ζωή,
τά θέλω φυλακίζουν,
καί δέν έχουν γυρισμό,
κλαίνε και δακρύζουν.
Μέ τά ΘΕΛΩ η ψυχή,
θέλει νά βγεί σεργιάνι,
θαρρεί ,θά βρεί τό φάρμακο,
τόν πόνο νά γλυκάνει.
Μά η λογική αγκομαχεί,
τρέχει καί την προφταίνει,
πού πάς ψυχή,τί κουβαλάς,
κι αυτή πάντα σωπαίνει.
Τα ΘΕΛΩ σου νά τά κρατάς,
μές´της ψυχής τό βάθος,
έξω αν τά βγάλεις σίγουρα,
θά κάμεις μέγα λάθος.
Τα ΘΕΛΩ σου γίναν ΠΡΕΠΕΙ μου,
άκου την συμβουλή μου,
βάλε τους συρματόπλεγμα,
αν θέλεις τήν βουλή μου.
Και η ψυχή μαράζωσε,
έμεινε μουδιασμένη,
κι όλα τά ΘΕΛΩ γίνανε,
πλεκτάνη μπερδεμένη.
Έξω νά βγάλω επιθυμώ,
λιγάκι ν´αναπνεύσω,
μ´όλα τά θέλω μέσα μου,
βλέπω θά καταρρεύσω.
Τό δάκτυλο η λογική,
υψώνει καί προβάλλει,
ωσάν δασκάλα στό σχολειό,
τή τάξη επιβάλλει.
Στρίμωξε τά ΘΕΛΩ σου,
καί βάλε τα στήν άκρη,
καί της ψυχής στά μάτια της,
κύλησε ένα δάκρυ.
Θολό τό δάκρυ έτρεξε,
πάνω στά μάγουλα της,
μά η λογική εσκλήρυνε,
πέτρωσε η καρδιά της.
ΤΑ ΘΕΛΩ μας αμέτρητα,
μέσ´της ζωής τόν δρόμο,
μά πάντα στό ταξίδι μας,
κρατάμε κανόνες και τό νόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου